به گزارش بام نیوز، گذشته از زمستانی بودن صعود بوناتی، انفرادی بودن و شمالی بودن مسیر صعود از دیگر عوامل جذاب شدن این صعود تاریخی به شمار می‌آید. بوناتی با صعود این مسیر هزار و دویست متری با درجه سختی ED+ در سی و پنج سالگی و پس از هفده سال قرار داشتن در سطح نخست کوهنوردی دنیا از فعالیت حرفه‌ای خداحافظی کرد.
صعود بوناتی بعدها به ندرت تکرار شد. از جمله سه صعود توسط: «کاترین دستیول» فرانسوی در فوریه ۱۹۹۴، صعود بیست و پنج ساعته «اولی اشتیک» در مارس ۲۰۰۶ و صعود سرعتی «پاتریک آفندبلاتن» و «میچی لرجن» در هفت ساعت و چهارده دقیقه در سپتامبر ۲۰۱۱.
پی نوشت
با لوازم آن زمان بوناتی حاضرید کدام قله ۴۰۰۰ متری را صعود کنید؟!
