دوم: مسئولیت حقوقی مدیران داخلی باشگاه کوهنوردی
– وظیفه نظارتی: پیش‌تر هم عنوان شد که به تجویز قانون مؤسس و مدیر داخلی ممکن است یک نفر باشند. اما در صورتی که مدیر داخلی باشگاه کوهنوردی، فردی بغیر از مؤسس باشد، همان وظایف نظارتی نام برده فوق شامل حال او خواهد شد. هر چند طبق دستورالعمل فوق وظیفه نظارتی مدیر داخلی باشگاه محدود به “محیط باشگاه ” شده است اما در خصوص باشگاه کوهنوردی که فعالیت‌های عملی آنان در فضای باز صورت می‌گیرد، می‌توان پذیرفت که محیط اجرای برنامه عملأ همان محیط باشگاه است. مگر محیط باشگاه و نظارت نام برده را محدود به محیط فیزیکی باشگاه کنیم که در مورد فعالیت‌هایی که تنها در محیط‌های طبیعت صورت می‌پذیرد ما را دچار مشکل خواهد کرد.
– وظیفه استفاده از مربی کارآمد: ماده ۷ دستورالعمل مورد اشاره، بکارگیری مربیان صلاحیت‌دار و معرفی آنان به وزارت ورزش را از جمله وظابف مدیران داخلی باشگاه‌ها برشمرده است. این مورد هم همانند مسئولیت مؤسسان باشگاه ورزشی در خصوص بکارگیری مربی فاقد صلاحیت لازم است.
سوم: مسئولیت حقوقی مربیان باشگاه‌ها
در خصوص مربیان باشگاه‌ها مشکل دوچندان می‌شود، سهل‌انگاری و کج‌سلیقگی در هنگام نگارش دستورالعمل فوق موجب این شده است که متاسفانه برخلاف عناوین مؤسس یا مدیر داخلی، هیچ تعریف درست و مهمتر از آن شرحی از وظایف مربی در آن نیامده است. ماده اول این دستورالعمل با دقت به تعریف اصطلاحاتی همچون فدراسیون!، مؤسس، مدیر داخلی، هیات و باشگاه ورزشی پرداخته است اما دریغ از تعریف و شرح وظایف مربی که وظیفه بسیار مهمی در باشگاه و تیم بعهده اوست.
در ماده ۹ این دستورالعمل آمده که شرط مربیگری باشگاه داشتن حداقل مدرک درجه ۳ فدراسیون می‌باشد. بحث مهم دیگر این است که آنچه در عرف کوهنوردی ما “سرپرست” نامیده می‌شود و عمده وظایف عرفی این شخص اعلام برنامه و هماهنگی‌های لازم برای حرکت و راهنمایی صحیح گروه، پیش، هنگام و بعد از اجرای برنامه است؛ عملا جایی در قانون ندارد. در این حالت باید مابین عناوین مربی، سرپرست و راهنمای کوهستان تفکیک قائل و در صورت به رسمیت شناختن هر یک از عناوین فوق تعریف جامعی از شرح وظابف آنها ارائه دهیم تا در نهایت بتوانیم در صورت بروز تخلف از وظایف آنها را بازخواست کنیم.
