خط سیر پیشرفت یا پسرفت و مرگ ؟!؟
این قصه پر سوز و گداز
کوهنوردی ماست.
مشابه همین قصه رو میشه
برای سنگ نوردی هم نوشت:
سنگ مریم ، پل خواب ، علم کوه.
منتها این چون سخت تره
مبتلایانش هم کمتره
ولی به نظرم داره خوب پیش میاد!!
بعد از چندی کوهپیمایی در دامنه ها، قله ای مثل توچال صعود میشه.
چندین عکس خوشگل و تعدادی آدم خوشگل و خوش تیپ هم ضمیمه اون خاطره میشن.
بعد ازچند بار تکرار توچال و پوز عده ای رو با سرعت صعود و حجم کوله و قدرت باد و شدت سرما ووووو غیره زدن و انتشار عکس در فضای مجازی و دیدن سیل کامنتها:
افرین به غیرتت!
استوار و پاینده!
همیشه اوجالاردا !؟
بر فراز و سر افراز وووو
دیگه مطمئن میشیم که موقع پیشرفته.
بخصوص اگه یکی دو بار هم باد و طوفانی در گرفته باشه و یک طرف صورتمون هم یخ زده باشه.
من که دیگه توچالو میخورم شش دور هم دورش میچرخم.
دیگه اندفعه نوبت دماونده .
اگر خیلی مراعات کنم اول تابستون دماوند رو صعود کنیم و بعد از یکی دو بار هم به مدد زمستونهای بی بخار این سالها یه صعود زمستونی هم داشته باشیم.
وای دیگه من کی هستم …
زمستونی دماوندددددد…
۸۰۰ متر بلندتر از مون بلان.
دماوندی که مسنر صعودش نکرد.
همونی که سرماش دو برابر اورسته…
در کامنتها هم که حسابی دوستان حال میدن : علاوه بر آفرین
در اوج و یاشاسین و اوجالاردا…
همگی یک نقطه مشترک دارن :
ایشالا ۷۰۰۰ متری …
کدوم ۷۰۰۰ متری ؟!
اگر خیلی کله ام داغ نباشه با لنین شروع میکنم که میگن قله آسونیه و شوهر عمه هم باشگاهیم که از من تو توچال همیشه یک ساعت عقبه، یک هفته ای زدش!
حالم از این جمله بد میشه.
من که دیگه …
حله …
نمیزنمش، میکشمش
یا یه چیزی تو همین مایه ها.
اگرم کله ام خیلی باد داشته باشه:
ای بابا لنین ؟!
یک قله تکراری، پیش پا افتاده که هر کی میتونه بره.
میرم سراغ یه چیز خفن که به گوش هیچکی نخورده.
قله کانچلوفسکی در چیچیزستان…
و اینچنین خط سیر
توچال ، دماوند ، لنین کامل میشه.
داستان صعود به ارتفاعات بلند بشدت منو یاد داستانی از مولوی میاندازه که اصلا نمیشه گفت و منم نمیگم.
نمیدونم توی چاپ های جدید کتاب مثنوی با این وضعیت سانسور که باید به جای کلمه شراب از لغت دوغ استفاده کرد.
و به جای مست شراب عشق نوشت مست دوغ عشق!،
آیا اصلا اون داستان چاپ شده یا خیر ولی به هر حال اسم اون قصه:
” کنیز و خاتون ” است.
و البته همانا جوینده یابنده است.
مفهوم اون قصه به صورت خلاصه اینه:
اگر بر اساس ظاهر زیبا و
لذت بخش و بزرگ …
کاری را بدون تجربه کافی و بدون اینکه بنیانهای نظری و عملی اون کار رو مسلط باشیم، پیگیری کنیم و انجام بدیم.
نتیجه نهایی معمولا چیز فرح بخشی نخواهد بود و میتونه دودمانمون رو بر باد بده.
مثلا ممکنه شما جذب کوههای زیبا به عنوان اولین صعود فلان قله شده باشید و در خارج فصل صعود به منطقه ناشناخته ای برید که هنوز هیچکس درش حضور نداره !؟
بعد حادثه ای براتون اتفاق بیافته در حالی که نه کلنگ دارید نه کرامپون و نه طناب.
همنوردتون هم هیچ کدوم رو نداره.
اگر هم داره بلد نیست ازش استفاده کنه و به شما کمک کنه.
البته سرنوشت شما نیازی به گفتن نداره!!!
دکتر علیرضا بهپور
