آیا خیزش های مردمی و خواسته‌های مدنی را می شود بر فراز قله ها بر زبان آورد؟ آیا اقلیم کوهستان می‌تواند جایگاه فریاد کردن خواسته‌های مدنی باشد ، یا خیر ؟
دیری نیست که از انقلاب ۵۷ می‌گذرد و به گواه تاریخ مبارزات معاصر و متصل به این جنبشها ، می‌توان گفت که بخشی از فعالیت‌های سازمانی و مبارزاتی کسانی که به دنبال آزادی و بازتر شدن فضای سیاسی کشور بودند ، در بستر کوهستان و در ارتفاعات حاشیه شهرهای بزرگ گرد هم می آمدند ،و برگزار میگردید . چنانچه از پیشکسوتان این ورزش جویا شوید به درستی این نوشتار پی خواهید برد . اما چرا مبارزات مدنی به دامنه‌ها و شکافها و غارهای کوهستان اطراف شهرها کشیده می‌شد ؟ وجود فضای امنیتی و قابلیت ردگیری معترضان در شهرها ، و از سوی دیگر امن بودن فضای کوهستان و عدم وجود نیروهای خبرچین موجب این می‌شد که مبارزان سیاسی و یا چریکهای مسلح مبارز در پیش از انقلاب به کوهستان پناه بیاورند و جلسات هماهنگی مبارزاتی خویش را در غارها و شکاف های دور از دسترس برگزار کنند ،تا به دور از چشم نیروهای امنیتی باشد ، و بود البته .
به خاطر همین پیشینه ، کوهنوردی همواره ورزشی است که مورد رصد ارگان‌های امنیتی میباشد ، زیرا بخش های گوناگون از اقلیم کوهستان می‌تواند محدوده نظامی و امنیتی شامل سایت های نظامی و انبارهای نظامی ، سایت‌های هسته‌ای و تاسیسات بسیار محرمانه باشد که از ملزومات ایجاد یک فضای امن برای شهروندان است . و تردد کوهنوردان و طرفداران محیط زیست در کوهستان همواره مورد توجه امنیتی قرار می‌گیرد ، و هیچ گروه و باشگاهی نیست که از این رصدها بی فیلتر گذر کند.
این رصدها تنها در اقلیم کوهستان نیست ، باید گفت که در فضای مجازی شامل ( گروههای تلگرامی ، واتساپی و صفحات اینستاگرامی ) ، همواره اعضا مورد دیدبانی قرار می‌گیرند و هرگونه رفتار آنها مورد رصد کسانی است که چراغ خاموش به همه پیام ها و پستهای اعضا اشراف دارند ، اینکه یک کوهنورد پرچم ایران را با نشان شیر و خورشید بر فراز قله بلند کند اقدام امنیتی نبوده ، اما اثر گذار هم نیست . چرا که یک حرکت جنبشی و مدنی باید در چهارچوب ضوابط این رفتارها انجام شود ، تا جامعه مدنی را بیدار کند . پوشاندن چهره و هراس از عواقب یک حرکت خیزشی ، حاصلی جز القای فضای خفقانی نیست ، و اگر کسی به حرکت خیزشی دست می‌زند ، شجاعت و جسارت این را باید در خود ببیند که بهنگام برفرازش یک پرچم و یک ایدئولوژی ، پیام خویش را با چهره ای باز فریاد کند ، که اگر به ثواب بود دنبالش را بگیرند و اگر ناثواب بود خود به خود محکوم به شکست است .
