به گزارش بام نیوز، دیدگاه یك كوهنورد بزرگ(آناتولی بوکرییف) به شرح زیر است:
“می خواستم به یک چیز ضروری در زندگی ام دست پیدا کنم
چیزی که در جامعه با پول و موقعیت اجتماعی سنجیده نشود.
می خواستم که به خودم به عنوان یک انسان احترام قائل شوم، و در همان حال احترام خانواده و دوستانم را هم بدست آورم.
سرنوشت من این بود که یک ورزشکار باشم.
من با توانایی های فیزیکی و روحی خاصی به دنیا آمده ام.
سعی کردم از این موهبت ها برای درک ماهیت خودم به عنوان انسان استفاده کنم.
کوه ها همانند استادیوم ها نیستند تا خواسته های بلندپروازانه خود را برآورده کنم.
آنها همانند کلیساهای جامع و خانه مذهب من هستند.
پیشگاه کوهستان بی ریا و باشکوهه.
همانطور که انسانها به پرستش می روند من هم به کوهستان می روم.
در پیشگاه آنها سعی می کنم تا زندگی ام را درک کرده و خود را از غرور، حرص و ترس های این کره خاکی پاک کنم.
در محراب آنها تلاش می کنم تا خود را از لحاظ فیزیکی و روحی به تکامل برسانم و از آن جایگاه به گذشته و رویای آینده ام می نگرم و با زیرکی خاصی حال را تجربه می کنم. صعودهایم نیرویم را تازه گی بخشیده و بصیرتم را صاف و زلال می کنند.
آنها (صعودهایم) روش عبادت من هستند.
در کوهستان من آفرینش را جشن می گیرم و در هر سفر دوباره متولد می شوم.”
