به گزارش خبرنگاربام نیوز، صحنه‌ها زیبا و هیجانی در برنامه‌های زمستانی انگیزه‌ای شد تا از هیاهوی شهر و منزل خارج شده و روح و روان خود را به کوهستان و فرازونشیب سرسخت طبیعت سپرده و انسان خوش‌نشین مبل و صندلی در فراسوی بلندای قله و مسیرهای پرصلابت و گاهاً خطرآفرین زمستان پرواز نماید. اکنون با داشتن تجهیزات و وسایل مدرن و نیز مجهز شدن به دانش روز که قابل قیاس با تاریخ پیشین نیست باید در فصول مختلف سال با تمرین و ممارست با شرایط و محیط پیرامون در عرصه آزمون و خطا خود را صادقانه محک زد؛ لذا انجام صعودهای زمستانی و کارهای شاخص فرصتی هست تا آستین بالا زده و با تدبیر و بهره‌گیری از تجارب پیشین و نیز شناخت از فرصت‌ها و تهدیدها نیروی بالقوه خود را با رعایت موازین ایمنی در شرایط دشوار کوهستان اندکی به چالش کشیده اما پیروز میدان باشیم. با این تصور می‌توان در نقطه انجماد سرما و انبوه برف و در اوج قله پرتلاش، بااراده و با بهره‌گیری از قوه قهریه و انفجاری با دشواری بر بلندای سرسخت قله ایستاد و خود را فاتح میدان دید و ناظر اهتزاز پرچمی شد که هزاران نفر به انتظار نشسته‌اند. ارزیابی و یادآوری نقاط ضعف و قوت در فواصل صعود و بازگویی از دشواری‌های برف و کولاک باعث گفتار صادقانه از شرایط محیط پیرامون و تواضع و فروتنی انسان در مواجه با صلابت قله بستر راست‌آزمایی و راست‌گویی را در انسان مهیا کرده و اعتمادبه‌نفس همراهان را برای اجرای برنامه‌های زمستانی به نسل آینده منتقل خواهد کرد. گرچه تصور آنچه گفته شد بر همگان دشوار است؛ اما می‌توان با همراهی و قرار گرفتن در شرایط سخت و دشوار و نیز با دیدن و گوش کردن صادقانه نگاه خود را به واقعیت‌ها نزدیک کرد. بازنگری و مراجعه به صعودهای شاخص سال‌های دورتر و نیز اجرای برنامه‌های مشابه شاید برای جامعه امروزی که ظاهراً رغبتی برای صعودهای برتر ودشوار زمستانی نداشته و با وجود تجهیزات و ابزارهای مدرن از اجرای برنامه‌های دشوار و پیمایش خط‌الراس و قلل مرتفع اجتناب کرده و در برگزاری آن با سستی و تنبلی زمستان را به امید برآمدن بهار سپری کرده و نیز گرمای تابستان را به خنک‌های پایز منتظر می‌مانند، بس ناگوار است. جامعه‌ای که با دیدن ابری در آسمان برنامه را کنسل و یا جابجا می‌کنند، جایی برای ارزیابی و انجام کارهای شاخص زمستانی نمی‌ماند. آیا می‌شود در محیطی گرم و در پشت درهای بسته سرمای طاقت‌فرسا و سکوت پرمهر کوهستان را احساس و لمس کرد؟ آیا انسان‌ها فقط در شرایط سخت کوهستان مهربانند؟ چگونه می‌شود با همه کمبودها و شرایط دشوار و نیز ده‌ها خطا و خطر که در کمین است لبخندی به لب داشت و با مهربانی همدیگر را در بلندای قله در آغوش کشید؟ آیا سختی و دشواری طبیعت انسان را مجبور به مهربانی می‌کند؟ با اینکه می‌دانیم ته کوله چیزی نمانده ولو به قدر اندک اما با جرعه آب و لقمه نان اصرار به تقسیم آن با دیگران داریم.
