میرزا آقا داودی معروف به درویش در روستای “طالقان “بوران” به دنیا آمده است ، ناپدری او محمد نام داشته…
درویش برای کوهنوردان قدیمی و عاشقان علم کوه نامی آشناست.
زمانی از رود بارک با کوله های سنگین و با عبور از میان جنگل و رودخانه به کلبه ی با صفایش وارد می شدیم و در میا ن گل پونه ها و نغمه ی پرندگان و کلبه کاه گٖلی اش ساعتی یا شبی به استراحت می پرداختیم ، البته مدت ها قهوه خانه درویش دروازه ی علم کوه بود.
ناگفته نماند که با ورود کوهنوردان ایرانی و خارجی به رود بارک بزرگانی همچون مش صفر نقوی ، رسول نقوی و علی محمد فرضی واهالی رودبارک که انصافاً با مهمان نوازی و صفا و یکرنگی هایشان خودش داستانی دیگر است که در تاریخ کوهنوردی رودبارک و علم کوه بارها از طریق نوشتار و فیلم به نیکی از آنها یاد شده است.
و اما درویش که می گویند در جوانی عاشق دختری می شود و زادگاهش را ترک می کند و سرگردان جاده های پر پیچ و خم زندگی می شود ، اما بعداً به کلار دشت می رود و از آنجا به ونداربُن و در کنار رودخانه ی خرم دشت با “شعله ی تنور” و به نانی داغ و چند رأس گاو و گوسفند راضی می شود.
درویش قدی بلند ، ریشی پر پشت و چشمانی درشت داشت ، او در ونداربُن با وجود این که سینه ای مالا مال از دوری و جدایی و غم کسانش داشت ، سال ها تنهای تنها با چشمه ساران ونداربُن از درون جوشید و جاری شد.
یادش بخیر سال شصت به بعد که طبیعت رودبارک به علم کوه بکر بود در ایام نوجوانی همراه با اساتید و همنوردانم در راه صعود به علم کوه لحظاتی شیرین یا شبی را در کلبه اش سپری می کردیم.
یکی از افتخاراتم بوسیدن دست پر مهرش بود،می گفتند از تبعید ی های دوره ی رضا خان است و با میرزا کوچک خان جنگلی هم ارتباط داشته است.
این پیر کوهستان تاریخ تولد دقیقی نداشته و همان طور که روایت می کنند در سال ۱۲۷۰ در ولایت خودش عاشق دختری می شود و با او ازدواج می کند و زادگاهش را ترک می کند و می آید مدتی در راه سازی قزوین ، تهران مشغول به کارمی شود ، اما باز دلش هوای کوهستان می کند و دوست دارد که سقف بالای سرش آسمان پر ستاره باشد.
اوآخر های عمرش تنها در ونداربُن زمستان ها ی سختی را سپری می کند ولی هرگز کلبه اش را ترک نکرد.
او در میان برف، کولاک و سرما ی جان فرسا در یکی از شب های بسیار سرد زمستان ۱۳۶۷در سن ۱۳۰سالگی برای همیشه به دیار ابدی کوچ کرد.
