در عرصه سنگنوردی و کوهنوردی هر فرد تلاش می کند که “درجه صعود” خود را بالا ببرد و با صعود از کوه ها و دیواره ها در. اوج قدرت باشد، لذا در این راستا حضور مربیان و سرپرستان هم بی تأثیر نیست و می توانند با رهبری و مدیریت صحیح علمی و هنر سرپرستی تحولی عظیم و نجات بخش در صعود های آسان و دشوار ایجاد نمایند.
توجه به توانایی‌های فنی، در شرایط خاص، با بکارگیری تجارب و “تاکتیک ها” در “انواع صعودها”می توان صعودی موفق آمیز را رقم زد. سالها ست شاهد پروژه ها وپیشرفتهای علمی و فنی، کوهنوردان در اجرای صعود های بلند مدت بوده ایم، و همان طور که شاهد هستید در کوهستانها خطرهایی نیز در کمین است و در این راستا نیزبا وجود صعودهای موفق و پیروز مند و گاهی ناموفق اجرا شده و هر سال هزینه های جانی، روحی، مالی متوجه سرمایه های معنوی جامعه کوهنوردی نیز شده است و انتقاداتی دراین میان وجود داشته و هرگز نقد و تحلیلی ازآن نشده و هنوز از این برون رفت گذر نکرده ایم.
خلاصه هدف من نگارنده ازاین نوشتار فقط مسئله تمرین منظم و صعود از خود است، همه‌ی ما می دانیم که اگر مدتی از سنگ و صخره و کوهنوردی دور بمانیم، خواهی نخواهی بدنمان از نظر فیزیکی اُفت خواهد کرد و بعد ها برای ادامه کار مستلزم به تمرین ساده به پیچیده هستیم ، تا از نظر آمادگی جسمانی و ذهنی به فرم اولیه برگردیم.
اما آیا تنها فیزیک بدن و صعود از کوه ها ملاک اصلی یست؟ شاید بعضی بگویند خیر ملاک چیز دیگر یست، آری منم معتقدم ، بدین معنی این موضوعی است که مارا به صعودی آگاهانه تر با جهان بینی عرفانی سوق می دهد، و بحث بر سر اندیشه، معرفت و نوع نگاهمان در خصوص صعود از خویشتن خویش است.
بله در فلسفه کوهنوردی و سنگنوردی به جز آمادگی جسمانی فلسفه مهمتری نیز در میان ورزشکاران همین مسئله صعود از خود است، شناخت خویشتن ،عروج ،اوج گرفتن، رابطه بین عاشقِ و معشوق ، اندیشیدن، کشف حقیقت، کشف راز درون خویش و کشف راز درون سنگ و معنا بخشیدن به زندگی مادی و معنوی در سخت ترین شرایط که انسان به اهدفش معنا ببخشد، همانطور که عنوان شد ما اگر برای مدتی از تمرین و صعود از کوه ها و دیواره ها دور بمانیم، از بُعدجسمی و ذهنی افت خواهیم کرد، ولی در صعود از خود چنین نیست، درصعود از خود و برای رسیدن به کمال هرچه بیشتر بکوشیم ذهن و استعدادها شکوفا تر می شود و هر چه طی طریق کنیم از بُعد معرفتی به کمال انسانی نزدیک تر می شویم ، ماندگاری در ذهن ، و به راستی “در وادی عشق” رابطه ی عاشق و معشوق نیازبه “درجه بندی” ندارد، چون عشق به معشوق متعالی و پویاست و راه سلوک است.
عاشق آن باشد که چون آتش بود
گرم رو سوزنده و سر کش بود
