حتما شنیدی کوهی ها تو ارتفاع بالا دچار حالت هایی می شَن که نمونه اون در زندگی شهری یافت نمی شِه.
وقتی برا آدمای عادی موضوع رو تعریف می کنی یه عبارت جوابته: ” دیونه شدید”.
دیونه که هستی برا همین زدی به کوه، دیونه، مجنون، عاشق.
آره تو اون ارتفاعات و حال و روز، خیلی وقتا تنهایی، اما با کسی همراه می شی، ساعتها هم کلام می شی، یه وقتا هم پیاله و هم غذا. حیون می بینی، خرگوش همراهت می شه.
بچه های خُرد و ریز دور بَرت رو می گیرن و بابا بابا می کنن.
حتی یه وقتایی یه کسی امر می کنه، حمایت رو باز کن و برو پایین! و…
اینا کمی از مشکلاتیه که سَر راه رسیدن به اون کاکلهای نازنین برفی که اسمش رو گذاشتن هیمالیا قرار داره و…
دکترا و عُلما اسمش رو گذاشتن ” توهم” ولی ماها که درگیرشیم یه جورایی با اون اُنس و الفت گرفته کنار اومدیم. راستش بی اون زندگی سخته.
شاید گفت این یه بازی عشقولانه است، بعدش به خاطراتی خوش تبدیل می شه.
اما حرف من این نبود.
نمی خواستم پُز کوه بلند بدم.یا خاطره تعریف کنم، نه .
می خوام از شهر بگم. ارتفاع پایین. تو جاده. آخه واسه خُودم هم تازگی داشت. خیس شدم. عرق کردم. باور بِدار چِشام تر شد. اشک رو گونه هام غلصید.
گرگ و میش داشت یواش یواش حاکم می شد، ابرا سینه آسمون رو در جاهایی تسخیر کرده بودن و با خورشید بازیشون گرفته بود.
تا روزنی پیدا می کردن دزدکی خودشون رو می رسوندن کف زمین.
یه جاهایی سیاه بود و داشت به استقبال شب می رفت.همیشه یه جاهایی سیاهه، اون دور دورا رعد و برق دل آسمان رو می شکافت. هِگمتانه پشت سَر جا خوش کرده و با داشته هاش مغرورانه زندگی …
یادی از دوستان قدیم تا نازنیای جدید تو دل وا مونده زنده شد.
دروازه رو زدیم بیرون و دل سپردم به دِلنگ دِلنگ جعبه آواز. کهنه می خواند و پر خاطره. یاد من کن…
تو دنیای خود بودم و از تو آینه خورشید رو رَصد. یه باره یه ارابه سفید کنارم ظاهر شد. سفید، براق از اونایی که دوس داری رَنگشو بِلیسی.
نه مِث مال ما که با خاک رُس یکی شده. تو ماشین نمی دونم کیا بودن.
هر کی بود، بود.
