میشه کوه رفت وکوهنوردی کرد، میشه دلت رو برداری وفارغ از غوغای بیهوده وتکراری جامعه ای غبارگرفته از تاخت وتازی بی ثمر به یکدیگر،بسپاری به آغوشِ کوه. میشه باچوب دستی شبانی و کوله ای از جنس پارچه ای زمخت وزبر کوله ای از شادی ساخت و به دوش کشید و پر بکشی به کوه،کوهی که هم بسترآسمان آبی کاشی رنگ است. میشه لقمه ای از نانی گرم وتکه ای پنیرخوراک راهت باشه ودلگرم به همان باشی ومست طعم ساده آن شوی.
میشه شادوکودکانه لمس کنی سختی سنگ را و ازاین سختی به آسایشی عمیق همچون گرمی آغوش مادر برسی میشه جورابی ساده واحیانا با یکی دوتا سوراخ ریز پوشید وبی تفاوت باشی به جورابهای برندکوهنوردی با قیمتهایی به اندازه لباس شب عید کودکی هایمان. میشه پوتینی از جنس سربازی به پاکرد وتاول های اون رو نیش عشق بدانی وبی تفاوت به کفش های خارجی دو وسه پوش الوان باشی که برابر با حقوق چندماه کارگری بادستهای پینه بسته است.
میشه چوبدستی به دست بگیری از شاخه درختی پیروخشک ولذت ببری از این تکیه گاه ساده ونیشخندی به باتوم های چندمیلیونی بزنی. میشه بی خیال شلوار های گورتکس وپلار وپر بشی و با اون شلوار شب عید چندسال پیش به مهمانی کوه بروی.
میشه کت به یادگار مانده از پدر را به تن کرده و شانه به شانه کاپشن های دولایه وپر دیگران که همچون جعبه مدادرنگی،الوان هستند به کوه رفت. میشه دستکش های نخی پاره از شوق برف بازی روزهای برفی تعطیل به دست کرد و با نفس گرم به گرمی آن کمک کنی و بیخیال دستکش های منفی بیست ومنفی سی درجه باشی. میشه کلاهی بافته شده از عشق مادر به سر کردو فخر بفروشی به کلاه بسران مارک پوش.
میشه لیوان چای وآبخوریت یکی باشد و همان باشد که چای شیرین صبحانه ات را با نان سنگگ داغ وپنیر ومزه ای آسمانی میخوردی و به ماگ های دوجداره عجیب وغریب دیگران بی تفاوت باشی.
میشه ظرف غذایت که چندلقمه نان وپنیر است، همان ظرف ناهار کارگری پدرت باشد که به یادگاری از فقر، به تو رسیده است. میشه انعکاس سپیدی برف را درچشمانت بنشانی واشک بریزی از شدت هجوم این مقداراز نور و بی تفاوت عینک های چندمیلیونی باشی واشک را اشک ذوق،نه سوزش چشم بدانی!! میشه کوه رفت وکوه شد میشه ساده زیست وساده بود میشه مثل همه اون سالهایی که دیدیم، و شد.
کوه را برای کوه رفتن ودل سپردن بخواهیم. کوه آتلیه عکاسی نیست که با هزار ویک فیگوروژست گرفتن،فقط برای تکمیل آلبوم عکسهایمان به حریم اش برویم. کوه را فقط برای لذت بردنی ساده بخواهیم، که سادگی یعنی صمیمیت.
افشین محمدی
