بارها خواسته ام سخنانی بر زبان آورم که خود سانسوری بلای جان شده است.
در واقع اهالی قدم وقلم نیزاز این قاعده مستثنی نبوده اند.
بارها خواهان آن بوده ام که عاشقانه قدم و قلم رافدای حقیقت کنم و” منصور وار” آماده سرٍدار شوم، اماشهامتش رانداشته ام؟
زیرا درجامعه کوهنوردی به تجربه ثابت شده که نقد و نظر و پی گیری محبث های کوهنوردی همانند صعود های هشت هزاری پرریسک و خطر آفرین است ، در صورتی که شجاعت و دست و پنجه نرم کردن با مشکلات زندگی در این روزگار برای هر کوهنوردی خصیصه ای شایسته و انسانی ست.
اما آنچه در حال می بینیم این رشته کوهنوردیست که در لابلای لایه های اجتماعی ریشه دوانیده و هر کسی بنابه فراخورو سلایق وامکاناتی که دراختیار دارد از کوه و کوهستان کام می گیرد.
خوش بینانه با وجود پروسه های طی شده هنوز از ابُهت و شکوه و شخصیت های معروف وتاثیر گذارکوهنوردی چیزی کاسته نشده و با احترام همیشه نام نیکشان ورد زبان هاست، اما مدتی ست بیماری پیکره کوهنوردی را فرا گرفته و برای برون رفت از این بن بست محال است.
در این روزگار وانفسا مربیان باشگاه ها به جای اینکه همچون پیشکسوتان ، الگوی اخلاق و معرفت باشند، امامشاهده می شود که برای برگزاری کلاس ها با نوآموزان، نوجوانان و کار آموزان که دارای مشکلات مالی هستند بر سر هزینه کلاس ها به چانه زنی می پردازند و ازباشگاههای کوهنوردی بگیر تا “طرح سیمرغ” و در رأس آن فدراسیون همه و همه در حال رقابت مالی اند ، اما در فلسفه کوهنوردی اخلاق و رفتار انسانی ایجاب می‌کند که اصالت مهم تر است.
ببینید نتیجه و خروجی ای که بعضی از مربیان محترم از برگزاری کلاس ها دارند چیزی نیست ، شاگرد مدرک را که گرفت می رود ، بعدها اگر توانست تلاش می کند و زحمت می کشد تا درشرایط ها ی بحرانی در میان کوهستان تجربه کسب کند و پخته شود ، اما از یاد نبریم که این ما کوهنوردان هستیم که بیشتر از اقشار دیگر کوه ها ، آب ها، حفره های زیرزمینی و رودخانه ها را آلوده کرده ایم.
در کوه های ایران از کوهرووطبیعت گرد بگیر تا کوهنورد و سنگنورد و دره نورد همه جا را زیر قدم ها و “چرخ های غول آسای” خود گرفته اند.
به یقین با توجه به امکانات و پیشرفت ابزار فنیٖ کوهنوردی ، سنگنوردی و رشته های زیر مجموعه‌ی آن با اجرای صعودی های مطرح و دشوار دراین چندین دهه می توان گفت که از اصالت و هویت کوهنوردی خود نه تنها دور شده ایم بلکه فقط به پُز وصعود و کسب مدارک فکر کرده ایم.
درحال نیز گاهی با وجود محبوبیتی که نسبت به پیشکسوتان این رشته از ورزش کشور داریم باز اهالی قلم به خود اجازه نمی دهند که تحلیلی درست وصادقانه از اوضاع آشفته کوهنوردی داشته باشند وباهم تعارف می کنیم و به دلیل رو دربایستی نسبت به فعالیت های غیر اصولی و غیر فنی برخوردی منطقی و جدی نمی شود زیرا منتقدی وجود ندارد، باز در اینجاست که دوباره تن به خود سانسوری می دهیم ونسبت به فاجعه های زیست محیطی و حوادث دلخراشی که در کوهستان ها نیز رخ می‌دهد قاطعانه تصمیم نمی گیریم که این اوضاع نابسامان زیست محیطی رابه نقد بکشانیم ویا راه حل و برون رفتی برایش پیداکرد.
بعضی ازکوهنوردان آزاد و مستقل نیز برای هزینه ی صعود های دشوار خانه و زندگی خود را فداکرده اند و دُچار پریشان حالی شده اند و لذا انتظار دارند در کوهستان با حفظ آرامش و دور از حاشیه صعود و فرود کنند ، زندگی ما کوهنوردان مستقل و آزاد در کوهستان مصداق این سخن سعدی ست که می گوید : چه عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها ها را نماند قرار .
ازجنبه های غیر اخلاقی هم بار ها شاهد بر باد رفتن حیثیت و شرف کوهنوردی بوده ایم و این موارد همه اش به ضرر کوهنوردان پایه گذار است ، باوجود این درجامعه کوهنوردی به جایگاهی که بتوان درفضایی سالم و آزاد مسایل فنی کوهنوردی، تربیتی ، فرهنگی و آموزشی را تجزیه و تحلیل کرد و به نقد کشاند وجود ندارد.
براستی جایگاه واقعی کوهنوردی ایران کجاست؟
بعضی از مسُولین و سر پرستانٍ باشگاه ها بامعرفی عضو های جدید و شرکت آنها در کلاس های آموزشی… بعد از پایان کلاس ها با صدور مدرک هنوز موفق نشده اند زمینه ای را فراهم کنند که جلوی هیاهو ها و جنجال ها درصعود ها و فرودها که بیشتر هم جنبه نمایشی دارد بگیرند ، در واقع برای این همه مشکلات مالی و غیره برای باشگاههای کوهنوردی باید چه چاره ای اندیشید؟
در حال حاضر به نظر می رسد برای رشد و تکامل و کسب اندیشه های انسانی به یک بستر سالم و مناسب جهانی نیازمندیم که لااقل بتوان از این پروسه گذر کرد
