به گزارش بام نیوز، قسمت شماره ۳بخش اول: روز واقعه شب قبل که مرتضی این خبر را شنید بسیار نگران و مضطرب شد.بسیاری از افراد تصور میکردند و میکنند که این کار عمدا برای سخت تر کردن ازمون انجام گرفته است اما واقعا روز چهارم قزوین بارانی بود و امکان برگزاری ازمون وجود نداشت. تصمیم جابجایی محل ازمون ناگهانی بود. جداییان که ناظر و مسئول کمیته اموزش بود با برگزار کننده دوره که هیأت کوه نوردی قزوین بود و مقدم ،دبیر فدراسیون تماس میگیرد و در نتیجه امور مختلف نظیر بیمه و اطلاعیه و… برخلاف رویه معمول که محل ازمون باید دو هفته قبل اعلام شود،در عرض چند ساعت انجام میپذیرد.
اگر طبق عرف اداری رفتار شده بود ازمون روز چهارم لغو میشد، اما چنین نشد و روز چهارم که پانزدهم مهر ماه نود ونه بود بیست و چهار ازمون دهنده امیدوار
با هیجان و اضطرابی در دل، همراه با شش مربی خسته از سه روز ازمون و‌جابجایی به تهران و سپس به پل خواب ، بی خبر از انکه مرگ برفراز پل خواب در انتظار نشسته است،به میعادگاه شتافتند تا شاهد سقوط مرتضی باشند و اخرین ساعات زندگی او را نظاره کنند.
چرا مرتضی که میدانست قادر به صعود تعدادی از این مسیرها نیست ،انصراف نداد؟
شاید امیدوار بود که فرجی شود
و دادن امتیازها به سختی مسیرها نباشد.در گفتگوهای دوستانه که محبت یاران گل میکند و سنگ صبور هم میشوند و یکدیگر را دلداری و امید میدهند این باور وحود داشت که در دوره های قبلی کسانی که قابلیت و صلاحیت کافی نداشته اند نمره قبولی گرفته اند و طبیعتا به رسم دوستی ،دوستان مرتضی نیز باور داشتند که مرتضی از انها تواناتر و شایسته تر است.
واقعا هم مرتضی ورزشکار توانایی بود. مربی درجه دو غارنوردی بود . مربی درجه سه سنگنوردی و مربی درجه سه یخ نوردی و یک اسکی باز کوهستان بود.پس بهتر بود در ایتجا هم بخت خود را بیازماید.
حسن جواهر پور میگوید از نظر من تاپ کردن مسیر اهمیت کمتری از نحوه صعود و تکنیکهای فرد دارد.چه بسا که نمره فردی که نتوانسته مسیر را تا انتها برود بیشتر از کسی شود که صعودش کامل بوده است .
شاید مرتضی ازین روش او باخبر بوده و به همین امید، میدان را خالی نکرده است.
موضوع درجه مسیر ازمون محل بحث و اختلاف نظر جدی بین مربیان است.اغلب مربیان قدیمی بر این باورند که باید درجه مسیر ازمون حداکثر ۱۱-۵ باشد و برای ان یک دلیل محکم و روشن می اورند مبنی بر اینکه همیشه چنین بوده است و اگر غیر ازین باشد ایمنی سنگنوردان به خطر می افتد.
در مقابل سنگنوردان جوانتری که درجه صعودشان ۱۳-۵ است می گویند اگر یک مربی درجه دو قادر به صعود مسیر ۱۲-۵ نباشد یک سنگنورد مبتدی است.
امین پیلارام میگوید هم اکنون در دنیا ۱۵-۵ صعود شده است و در ایران تعدادی از سنگنوردان ۱۴-۵ صعود میکنند و درجه صعود بسیاری از سنگنوردان ۱۳-۵ است و جمعیت کثیرتری ۱۲-۵ را صعود میکنند. او میگوید بسیاری از سنگنوردان تازه کار ظرف یک تا دوسال و حتی کمتر از یک سال ۱۲-۵ را صعود میکنند . حال چکونه میتوان پذیرفت یک مربی درجه دو قادر به صعود ۱۲-۵ نباشد؟
این اختلاف نظر بنیانهای نظری عمیقتری دارد که در اینده به ان می پردازیم.
در بین سنگنوردان جوان معروف است که درجه صعود بسیاری از مربیان پایین است اما حسن حواهرپور مربی خوش تکنیکی است که در بین انها از اعتبار خوبی برخوردار است.
کشاکش درونی مرتضی برای انصراف یا حضور در ازمون فقط معطوف به امید موفقیت و بخت و اقبال خوش نبود قطعا وجودش همچون همه ما توسط احساسات در هم و پیچیده ای احاطه شده بود.
بی شک جدایی از جمع دوستان دشوار بوده است. دوستان ،تاثیری دو سویه دارند . از یک جانب همدلی انها روحیه فرد را تقویت کرده و امید را بارور میسازد و او را به ماندن تشویق مینماید از سوی دیگر رقابتهای اشکار و پنهان و خطر زخم زبان و کاهش اعتبار، سد راه انصراف میشود.
باید توجه کنیم که سنگنوردی برخلاف کوهنوردی رشته ای رقابتی و تقریبا انفرادی است.
اگر کوهنوردان برنامه های خود را در جمع های بزرگ و با همکاری به پایان میبرند و رقابت در ان رسمیت ندارد مگر در نهاد و احساس افراد، اساس سنگنوردی سالنی بر مسابقات، برد و باخت و قهرمانی بنا شده است. همه اینها روحیه حاکم بر این رشته را با کوهنوردی که گروهی و کمتر رقابتی است متفاوت میکند.
شاید انصراف از ازمون علاوه بر اینکه بخت نیازموده را بر باد می داد، شکست در یرابر مدعیان را هم به دنبال می داشت.
من به هیچوجه بر این باور نیستم که غرور و رقابت طلبی در کوهنوردان وجود ندارد فقط سعی دارم بگویم چنین روحیاتی در بین سنگنوردان قویتر و شایع تر است.
