بیانیه کمیسیون و تحلیل حادثه پل خواب.
مسئولیت شرکت کنندگان
ممکن است گفته شود ،پاندولی اسیب زایی که در مثال قبل ذکر شد با حمایت از بالا، توسط قرقره کنترل میشود و سرپرست با طراحی درست میتواند از ان پیشگیری کند.
موضوع ما در اینجا، نقد بیانیه کمیسیون است و کمیسیون چنین ادعایی را مطرح نکرده است و طی مصاحبه هایی که با دو تن از اعضای کمیسیون داشته ام،انها هم بر این باور نبودند.
اما گفتگو در مورد این نظر ،امری ضروریست که جای ان در بخش پنجم است. با این وجود بنا به ضرورت پیش امده نگاهی کلی به ان می اندازم .
بک اپ از بالا در دوره های مقدماتی و پیشرفته اجرا میشود. اما در مربی گری وضع تغییر میکند.در ابزار گذاری دو مشکل پدید می اید یکی اینکه طناب قرقره، برای سرطناب،دست و پاگیر است و با افزایش درجه مسیر این مشکل جدیتر میشود.
از ان مهمتر اینکه در مسیرهایی که تراورس دارد، بک اپ بالا بسته به طول تراورس، پس از پاندولی، موجب آونگ شدن سرطناب با طول زیاد میگردد.
همچنین در دوره دیواره نوردی این کار غالبا ممکن نیست.
البته در این مورد بیش از اینها میتوان سخن گفت که انرا در بخش پنجم از زبان کارشناسان خواهیم شنید.
حال به مثال دوم توجه بفرمایید.
فرض کنیم چکش از دست سرطناب رها شده و دست کسی را بشکند.چکش هم از طریق طنابچه به کارابین و صعودکننده متصل بوده است. اما با این احوال گاهی نادانسته، طنابچه از کارابین خارج میشود و چکش هم از دست سنگنورد که از ان بیخبر است ،رها و به پایین می افتد.
در اینصورت غیر از سرطناب چه کسی مقصر است.
حالا بیایید وضعیت بدتری را تصور کنیم که چکشی که پرتاب شده است بر سر شرکت کننده ای که موقتا و از سر بی توجهی کلاه کاسک خود را برداشته است فرود اید و اسیب سختی به سر وی وارد سازد.
ایا این دو تن مقصر نیستند. حتی شاید بتوان گفت تقصیر فرد اسیب دیده جدی تر است. زیرا سقوط چکش یک اشتباه غیرعمد و ناخواسته.بوده، اما برداشتن کلاه امری اگاهانه و ارادی بوده است.
اگر کسی مدعی باشد، سرپرست و کادر اجرایی موظفند مراقب افراد باشند ، کادر اجرایی تا سطح ناظم مدرسه و شرکت کنندگان دوره که در اینجا مربیان هستند را تا سطح کودکان بی مسئولیت تنزل داده اند.
قطعا شرکت کنندگان در قبال حفط ایمنی خود و دیگران در چارچوب اموزه های قبلی خود مسئولیت دارند و یکی از اهداف دوره اموزشی باید ،اموزش و تقویت احساس مسئولیت باشد نه سلب ان. و حکم کمیسیون ،ترویج بی مسئولیتی است.
در مثال فوق، مربی که برداشتن لحظه ای کلاه کاسک را ندیده است از نظر کمیسیون مقصر است ولی خود فرد تقصیری ندارد.
مثالهای فراوانی میتوان آورد اما به مهمترین انها اشاره میکنم.
فرض کنیم در شرایط ایمن گفته شده، هنگام پاندولی سرطناب، در اثر بی توجهی و عدم امادگی حمایتچی و اقدام نامناسب وی، که به اشکال گوناگون ممکن است رخ دهد، سرطناب دچار اسیب شود ایا در اینجا هم سرپرست و مربی به جای حمایتچی که ممکن است خود نیز یک مربی باشد ،مقصرند.
پاسخ قطعا منفی است.
ایا فرد اسیب دیده ،خانواده وی
و دادگاه و عقل، این حکم را میپذیرد.
بگذریم که عده ای از دوستان باور دارند که مسئولیت تام هر حادثه ای در دوره اموزشی بر گردن سرپرست است و شاید از نگاه ایشان بدون نیاز به هیچ برهانی سرپرست مقصر است.
ایا این سخنان، ماجرای بلخ و شوشتر و مسگر و اهنگر را تداعی نمیکند.
اما در بیانیه علاوه بر این حکم غلط، یک غفلت بزرگتر هم رخ داده است.
بیانیه در مورد اشتباه شرکت کنندگان نظر داده است اما در مورد کوتاهی و اهمال شرکت کنندکان در انجام وظیفه هیچ کلامی نمیگوید.
ایا کوتاهی و اهمال شرکت کنندگان نیز انها را از تقصیر بری میسازد.
در مورد شیطنتها چه باید گفت.
ایا اتفاقات ناشی از این انگیزه ها یا سرسری گرفتن مسئولیت فردی، مجازات ندارد.
و برای همه اینها باید مربی و سرپرست را که نتوانسته تبعات اینگونه رفتار افراد را کنترل کند ،مجازات کرد.
این حکم بسیار خطرناک راه را بر هر عاقلی برای قبول مسئولیت سرپرستی می بندد و بی مسئولیتی را در شرکت کنندگان توسعه میدهد.
در بخش دوم این نوشتار، رندانه گفتم برای اطمینان خاطر بهتر انست که ابتدا فارغ از هر حادثه رخ داده و نداده یک اعتراف جانانه از سرپرست برای تقصیراتش بگیرید تا از رعایت عدالت اسوده خاطر شوید.
