بی تردید نوشتن ونگارش در هر زمینه ای نیازمند علاقه وداشتن فراغت خیال می باشد .شاید ذهن ومغز انسان بخاطر خصوصیت ذاتی در خلوت وتنهایی ویا در سکوت مهارت بیشتری در تراوش وباز گویی خاطره واندیشه داشته ونیز گاهی انسان برای نگارش وثبت خاطرات خویش در پی فرصت وخلوتی است تا منتج به حضور ذهن شده و رخدادهای زندگی مورد علاقه خود را به صراحت ودر صحت وسقم باز گو نماید ٬ لذا به نظر می رسد اغلب اهالی کوه در نگارش ودرج اندوخته های خویش شاید فرصت مطلوب وفراغت کافی نداشته ویا عدم دسترسی به آن را برای ننوشتن به تصور توجیه محترمانه می پندارند.افراد بسیاری دوست دارند که داستانی، شعری، یا حتی کتابی بنویسند، ولی هیچوقت این کار را نمی‌کنند. چرا؟ آن‌ها از شروع کردن می‌ترسند. جان .سی. مکسول نوشتن ونگارش مستلزم علاقه ونیز داشتن فرصتی مناسب وهمچنین تمرکز دانسته ها و گذشته خویش می باشد ٫از اینرو انسان قادر نیست عقربه زمان را به اختیار گرفته ویا منتظر شرایط مطلوب روز شماری کرده ومنتظر معجزه برای درج نوشته های خویش به انتظار بنشیند ٬بی تردید تجارب وخاطرات گذشته همانند کتابی نانوشته وناگشوده در ذهن وخاطره محفوظ وچنانچه مکتوب نگردد جامعه از موهبت آن محروم واطمینان خاطری نیز به آینده نیست٬ بی شک باز گویی ونگارش تجارب وخاطرات تلخ وشیرین گذشته که در اذهان وتخیل به گروگان گرفته شده تاریخ روزشمار کوهنوردی کشور بوده که از حقوق نسل آینده ولازم است در حد بضاعت مکتوب گردد ٬ لذا ایام پیشرو (با شعار در خانه بمانیم) فرصت مغتنمی است برای نگارش و کوه نویسی ٬به این خاطر نوشتن خاطرات و دلنوشته از بدیهیات ذهن انسان بوده واغلب اهالی کوه از این قائده مثتثنی نیستند٫ از اینرو باز نگری به خویشتن وخاطرات گذشته تجارب ودرس ناگفته ای است که باید سر آغاز آن را به فال نیک گرفت. فرجی پور بخشی از مقاله حرفی برای گفتن…
