به گزارش بام نیوز، “… داگ و دوگال قصد داشتند به هر قیمتی به قله برسند. درست نزدیک غروب خورشید، ولی آن دو در امتداد خط الراس همچنان به پیش می‌رفتند. نور در حال محو شدن بود و کریس از طریق رادیو به تیم بعدی دستور آماده باش داد: خود را مهیای امداد و نجات نمائید! … ”
بر خلاف این تفکر که همگان بریتانیائی‌ها را به واسطه صعود سال ۱۹۵۳ نخستین فاتحان اورست می.دانند، اما بدلیل آنکه در آن صعود یک کوهنورد نیوزلندی بنام «ادموندهیلاری» و یک شرپای نپالی یعنی شرپا «تنسینگ نورگی» موفق شدند به قله برسند، می‌توان گفت تا سال ۱۹۷۶ و زمانیکه «دوگ اسکات» و «دوگال هستون» توانستند از مسیر دیواره جنوب غربی به قله برسند پای هیچ بریتانیائی به قله اورست نرسید. در واقع تا آن زمان بریتانیائی‌ها تنها به نامگذاری این کوه و تغییر نامهای محلی آن از ساقاراماتا در نپال و چمولونگما در تبت به اورست که نام یک مساح (سرجورج اورست رئیس سازمان جغرافیایی هند) بود دلخوش بودند.
در روز ۶ می ۱۹۵۳ و تنها ۳ روز پیش از نخستین صعود اورست توسط هیلاری و تنسینگ، دو کوهنورد بریتانیایی به نامهای «تام بوردیلون» ۳۱ ساله و «چالز اوانز» ۳۴ ساله موفق شدند تا قله جنوبی اورست پیشروی کنند. اما آنها بدلیل کمبود اکسیژن در مخزن‌های خود، تصمیم به بازگشت گرفتند و به راحتی جای خود را برای نخستین صعود قطب سوم کره زمین به «ادموند هیلاری» و «تنسینگ نورگی» دادند!
بدین شکل تفکر بریتانیائی‌ها برای نخستین صعود اورست توسط هموطنان‌شان که از سوی «جان هانت» سرپرست تیم اعمال می‌شد با این شکست تا ۲۲ سال بعد به تاخیر افتاد.
بدین شکل در روز ۲۴ سپتامبر “دوگ اسکات” و “دوگال هستون” موفق شدند زحمات تیم را به ثمر رسانده و قله را در هوایی رویایی و بسیار صاف صعود کنند*. آنها در ساعت سه بامداد تلاش خود را برای صعود نهایی آغاز می‌کنند و در حوالی غروب به قله اورست می‌رسند. هنگام بازگشت و بعد از قله جنوبی اورست به علت فرا رسیدن شب آنها بدون چادر و کیسه خواب در ارتفاعی حدود ۸۷۰۰ متری (قله جنوبی) در یک حفره برفی بیتوته کردند.
تا آن زمان هیچ‌کس در چنین ارتفاعی شب را سپری نکرده بود. خوشبختانه فردا صبح در هوایی مناسب آن دو به کمپ خود بر می‌گردند و به این صورت جبهه جنوب غربی اورست تسلیم اراده کوهنوردان شده و نخستین صعود کوهنوردان بریتانیایی به بام دنیا اورست با موفقیت صورت می‌گیرد.
