به هنگام انجام تمرینات ورزشی، گلوکز یا قند خون، مورد استفاده و سوخت و ساز سلول های عضلات قرار گرفته و به یک ماده شیمیایی به نام پیرووات تبدیل می شود.
زمانی که ورزش به آرامی انجام گیرد، اکسیژن کافی به راحتی در دسترس سلول قرار گرفته و «پیرووات» را به دی اکسید کربن و آب تبدیل می کند، که دی اکسید کربن نیز از طریق شش‌ها از بدن خارج می شود.
یعنی هنگامی که بدن مقدار زیادی اکسیژن دارد، پیروات به یک مسیر هوازی فرستاده می‌شود تا برای تولید انرژی بیشتر، مجدداً تجزیه شود.
اگر میزان اسید Pyruvic مازاد باشد، در شرایط بی هوازی این اسید به اسید لاکتیک تبدیل می گردد، یعنی در صورتی که ورزش با شدت و سرعت بیشتری انجام گیرد، برای تبدیل تمام «پیرووات» به دی اکسید کربن و آب، اکسیژن کافی در دسترس قرار نمی گیرد و در نتیجه بخشی از پیرووات ها به اسید لاکتیک تبدیل می شود.
اسید لاکتیک یکی از فرآورده‌های گلیکولیز بی هوازی است.
تجزيه اسید لاکتیک و تبدیل به لاکتات موجب تجمع یون‌های هیدروژن در سلول‌های عضلانی می‌شود، این تجمع نیز اسیدی شدن عضله را به دنبال دارد که به آن اسیدوز می‌گویند.
مقدار زیاد اسیدلاکتیک در عضلات می‌تواند منجر به اسیدی شدن عضله و اختلال در انقباض عضله شود.
برخلاف باور عموم، تجمع لاکتات یا همانطور که اغلب نامیده می‌شود اسید لاکتیک، مسئول درد عضلانی احساس شده در روزهای پس از ورزش شدید نمی‌باشد در عوض، تولید لاکتات یا سایر متابولیت‌ها در طول فعالیت شدید، منجر به احساس سوزش در عضلات فعال می‌گردد.
