امدادگران کوهستان در اغلب مواقع با داشتن عقاید و سلیقه های شخصی همواره در رسیدن به نقطه اوج که نتیجه نهایی و سر حد تلاش می باشد به یاری مصدومان شتافته و این همدلی و تبعیت از منشور امداد یکی از مزیت ها و افتخارات آنان در طول تاریخ بوده که در اغلب حوادث غیر مترقبه در صف اول و علاقه مندی خود را برای کمک رسانی اعلام کرده اند.
حرفه و مهارت کمیته جستجو و نجات کوهستان باعث شده تا این قشر همواره در صحنه حادثه حضور یافته و توقع جامعه کوهنوردی و فرد آسیب دیده بر حسب عادت ذاتی نجات جان مصدوم و یا حمل به موقع به محل امن ولو اینکه بارها همین اصرار و پافشاری منجر به حوادث ناگوار برای خود امدادگران بوده و جان آنان به خطر افتاده است.
غافل از اینکه تمام تلاش ها و فداکاری ها از روی علاقه و داوطلبانه بوده و امدادگران کوهستان همواره سپر بلای حوادث و قربانی غفلت جامعه می باشند.
شاید صلابت و قهر طبیعت و نیز مهربانی و سکوت پر مهر کوهستان باعث سخت کوشی و انگیزه امدادگران در مواجه با عوارض دشوار و در انتخاب مرز بین مرگ و زندگی علی رغم وجود همه خطرات جانی در نجات جان مصدومین و حادثه دیدگان باشد.
آیا در شرایط خوش کوهستان آنگاه که در اوج شادی و نشاط بسر می بریم، لختی و دقایقی بفکر امدادگران کوهستان هستیم ؟
کثرت حوادث در ورزش کوهنوردی در سال های اخیر به حدی ناگوار و دلخراش بوده که امدادگران خود نیز در حین ماموریت قربانی حوادث شده و یا با ناکامی صحنه را ترک کرده اند.
در کشور ما و در ورزش کوهنوردی براستی جایگاه و مقام امدادگران کوهستان و کرامت ارزشمند آنان بدرستی تعریف نشده.
لذا در وقوع حوادث در مناطق کوهستانی شرح وظایفی در این زمینه وجود نداشته و یا اگر امدادگران در طول سالیان متمادی با تمام توان و بضاعت موجود خود را به صحنه حادثه رسانده بی تردید فراتر از وظایف و در جهت مسئولیت اجتماعی بوده و همواره در اتفاقات ناگوار کوهستان آنان به جهت علاقه مندی و پایبندی به منشور هلال احمر آماده امداد و به وظیفه انسانی خود عمل کرده اند.
گو اینکه بارها نیز بناحق متهم به کم کاری و قصور در عملیات شده اند. آیا رعایت وپیروی از دانش اولیه ایمنی در کوهستان آنچنان سخت و دشوار است که با وقوع حادثه منتظر ناجیان دور دستی باشیم که شاید به هر دلیل سر وقت و به موقع در صحنه حادثه حضور نیافته که لحظات خوش امدادگران را تلخ وناگوار نماید؟
در سوابق و مدارک مندرجه از ورزش کوهنوردی در طول تاریخ همواره شاهد حضور پر رنگ کمیته جستجو و نجات در صحنه حوادث بوده ایم و درایت و هوشیاری نسبت به مدیریت بحران از مهارت و فدراکاری این قشر بوده که همواره عامل موفقیت و در این خصوص تجارب درخشانی در کارنامه خود بجا گذاشته اند٫ .بی تردید مقام وکرامت امدادگران کوهستان این نیست که در زمان وقوع حوادث بلافاصله خود را به محل حادثه رسانده و در انجام عملیات نجات و یا حمل مصدوم در فراسوی قانون جان شیرین خود را کف دست گذاشته و پس از خاتمه عملیات مظلومانه اما با افتخار به محل کار خویش مراجعه و سپس منتظر حادثه دیگر باشند.
آیا وقتی بر فراز قله از فرط غرور از جسارت وتلاش خویش مشت خود را گره کرده وفریاد شادمانی سر می دهیم وخود را فاتح بلندترین قله می دانیم لحظه ای و یا لختی یاد و خاطر امدادگران کوهستان در خاطر وذهن ما تجلی یافته و آنان را شریک شادی خود می دانیم ؟
آیا توجیهی به عدم ایمنی و فرود و صعود که ما را به صحنه حادثه هدایت می کند چهره مهربان امدادگران کوهستان که گاها خسته و دل آزرده از عدم رعایت ایمنی ناخشنود هستند لحظه ای آنان را در کنار خود به عنوان ناظران غیبی احساس می کنیم ؟
دیدن و مشاهده صحنه های دلخراش حوادث همواره به عنوان تراژدی غم بار وملال آور روحیه لطیف و پرمهر امدادگران و قلوب مهربان آنان را مدت ها آزرده خاطر کرده که چه بسا متحمل آسیب های روحی روانی گردیده و شاید گاها خود را نیز مورد سرزنش وعتاب قرار دهند.
تکرار و مشابهت حوادث که بسادگی و در کمال ناباوری که بنا حق در مناطق کوهستانی رخ می دهد و باعث تلفان جانی و یا اندامی می گردد همچون داغی فسون در پیشانی ما وخطای نابخشودنی است که دل انسان را آزرده و باعث رنجش خاطر امدادگران کوهستان می گردد.
چگونه وقتی دست از جان شسته و بظاهر همه درهای امید برویمان بسته و در صحنه بحرانی حادثه شاهد چهره ناخوشایند مرگ و زندگی و در اوج تشویش خاطر بسر می بریم تنها امید ما به خدا بوده و برای رسیدن امدادگران لحظه شماری می کنیم؟
