اندر حکایت شانزدهمین همایش صعود قلم،قم(قله برف انبار)/برگ ششم

یک رب به پنج بود که ساعت گوشیم زنگ زد وبیدار شدم،فکر میکردم که خودم از همه سحر خیز ترم ولی با تعجب جناب ملیحی رو دیدم روی تخت نشسته وگوشی تلفنشون رو چک میکردن.
معلوم بودکه خیلی وقته بیدار شدن. سریع وضویی گرفتم وقوری کوچکی که همراه داشتم آب کردم گذاشتم جوش بیاد،لباسهای کوهنوردی رو پوشیدم وچای تازه ای دم کردم ولوازم اضافه رو توی ماشین گذاشتم وآماده شدیم برای رفتن.
چنددقیقه ای بود که مینی بوسهای سفید رنگ جلو خوابگاه آماده بودند. همنوردان گروه گروه با ساز وبرگ کوهنوردی زمستانه،ماسک بر صورت سوار شده ومینی بوسها بطرف درب اردوگاه حرکت میکردند.
بنده هم باراهنمایی حسین آقا قره داغی سوار شدم وروی صندلی جلو بغل دست راننده نشستم.
وقتی مینی بوس حرکت کرد متوجه شدم، سرکار خانم احمدیان فر هم داخل همین ماشین وهمسفر ماهستند واین هم افتخاری بود برای ما که در طول مسیر از فرمایشات ایشون بهره مند شویم.
حالا دیگه ساعت شش بود و با کم لطفی بعضی از دوستان که سر وقت حاظر نشده بودند چند دقیقه ای از برنامه عقب بودیم ،ماشینها یکی یکی مانند کوپه های قطار به دنبال هم حرکت کردند وبطرف قله برف انبار به راه افتادند.وارد( بزرگراه امام علی )شدیم ومسیرمان را بسوی (روستای کهک) ادامه دادیم و، وارد جاده (امام زاده اسمائیل) شدیم. هوا روشن شده بود که به( روستای ویرچ) رسیدیم وچند لحظه ای مینی بوسها توقف کردند،عده ای برای خرید نان تازه پیاده شدند وچند نفری هم برای قضای حاجت،بعد از سوار شدن همنوردان دوباره به راه افتادیم وبطرف (روستای فردو) ادامه مسیر دادیم ،در انتهای جاده آسفالته واردجاده ای تنگ و خاکی در جهت غرب شدیم، ابتدای جاده خاکی روی دیوار خانه باغی با خطی,, نا زیبا,, وچند رنگ در هم وبر هم نوشته شده بود (طرح سیمرغ) و نوک پیکانی مسیر قله برف انبار را مشخص میکرد.
وارد جاده خاکی شدیم ومسیر کوتاهی را رفتیم تا به محل پارک ماشینها رسیدیم.
پس از اینکه همنوردان از مینی بوسها پیاده شدند جناب حبیب نیا صحبت کردند و سرقدم وپشتیبان (عقب دار)گروه وهمچنین مربیان همراه که از باشگاه های کوهنوردی شهر قم بودند را معرفی کردند وپس از آماده شدن همه افراد با فرمان سرقدم، استارت شانزدهمین صعود قلم زده شد وهمه اعضاءدر یک صف ویک خط، منظم ومرتب راه قله برف انبار را در پیش گرفتند.