با آغاز فصل میوه‌های هسته‌دار، دوباره متنی دارد دست به دست در شبکه‌های مجازی می‌چرخد که به مردم توصیه می‌کند برای اینکه ایران به جنگلی از درختانِ مثمر بدل شود، در مسافرت، کمپینگ‌ها و طبیعت‌گردی‌ها با خود هسته‌های میوه حمل کرده و هرجا که توانستید در دل خاک چال کنید.
نخست آنکه امسال از قضا تا جایی که می‌توان باید طبیعت‌گردی را متوقف کرده و مقررات مربوط به پاندمی_کووید۱۹ و فاصله‌گذاری هوشمند را رعایت کنیم تا با موج دوم کرونا چون اهواز روبرو نشویم.
در عین حال، طبیعت ایران خزانه‌ی ژنتیکی و بذور درخوری دارد. نگاه کنید به سیمای طبیعی دشت‌ها و کوهستان‌های ایران در اردیبهشت ۱۳۹۹؛ از دامنه‌های جنوبی البرز در جوار پایتخت تا بینالود، تفتان، اردستان، کناره‌های جازموریان، دشت سیستان، کویر حاج‌علیقلی دامغان، انارک، گنو در هرمزگان، کرکس در اصفهان، شن‌زارهای میش‌داغ خوزستان و دامنه‌های سبزکوه در سرشاخه‌های کارون، جملگی با تن‌پوشی مخملی و سبزرنگ پوشیده شده‌اند. چرا؟ چون امسال بارندگی بسیار خوب بوده و البته حضور آدم‌ها بسیار کم!
نگاه کنید به موفقیت منطقه‌ی حفاظت‌شده‌ی هزار هکتاری الگِن در کهگیلویه و بویراحمد که هزاران دانه بلوط جوانه زده و سنجاب‌ها به منطقه برگشته‌اند؛ نگاه کنید به حال خوب زنبورها تا کل و بزها در دامنه‌های پاقلات در قلمرو شهرستان لامرد استان فارس و نگاه کنید به رژه کبک‌ها و تیهوها در منصورآباد رفسنجان که چگونه در لابلای گیاهان یکساله بازیگوشی می‌کنند.
این مشاهدات ثابت می‌کند که طبیعت خود می‌داند چه زمان و در کجا زمان رویش است و با چه گونه‌ای. در عین حال، نباید تصور کرد که گونه‌های اهلی‌شده باغی چون اغلب میوه‌های هسته‌دار یارای رقابت در محیط وحشی و طبیعی را داشته و بی‌شک در رقابت با گونه‌های بومی منطقه که خواهش‌های بوم‌شناختی کمتری دارند، حذف خواهند شد.
درثانی اشتباه طرح‌هایی چون فلاحت_در_فراغت که در استان فارس اجرا شد را نباید تکرار کنیم و گمان بریم که با آبیاری و تیمار درختان مثمر به تاب‌آوری سرزمین خدمت می‌کنیم. چنین حرکت‌هایی فقط پوشش‌های طبیعی و سازگار منطقه را نابود کرده و منطقه را مستعد تشدید چشمه‌های تولید گرد و خاک می‌کند.
راه بازگشت تاب‌آوری و احیای مراتع، جنگل‌ها و تالاب‌های ایران، کاهش فشار بر این عرصه‌ها و عدم تجاوز به حریم‌شان است. بهترین خدمت ما این است که از همین امروز پیمان بندیم دست‌کم یک وعده از غذای گوشتی خود در هفته کم کرده و هرگز پلاستیکی در طبیعت رها نخواهم کرد. این به مراتب، نفعش بیشتر از پراکنش هسته درختان میوه‌دار است.
