به گزارش پایگاه خبری بام نیوز، با احترام به همه درگذشتگان در حوادث کوهنوردی و خانواده های محترمشان …
اما از خودم بگویم ، من نه آرزوی مردن در کوهستان دارم و نه افتخار می کنم به اشتباهات گذشته ام .
اشتباه در ذات ما انسان هاست اما کاش از اشتباهات درس بگیریم . و اینقدر به تکرارش افتخار نکنیم .
شده است دیگر شعار ،
می پرسی شما که کوهنوردی ارزویت چیست ؟
با حسرت می گوید « مردن در کوه و آرام شدن در آغوش کوهستان »
آخر این چه آرزویی است ؟
من کوه می روم که زنده برگردم تا زندگی بهتری داشته باشم .
من عاشق هیجانم ، عاشق ورزشم هستم،
عاشق اینکه چالش های کوهنوردی را مانند پازلی با فکرم حل کنم نه با قدرتم ( من در مقابل طبیعت فقط یه انسان ضعیفم که تنها برتری ام فکرم است ولا غیر )
بارها و بارها شکست خوردم ، نه بهتر بگویم عاقلانه از طبیعت آموختم .
اما با همه این آموزش ها و شناخت قوانین اگر روزی من آسیب دیدم
بلند فریاد بزنید خودم مقصرم ، من به خودم باختم .
من مقصرم که قانونی را نادیده گرفتم و یا آن قانون را کسی تجربه نکرده بود و من تجربه اش کردم . ( بعید می دانم هنوز قانونی ناشناخته مانده باشد از طبیعت برای عاقلان )
در هر دو حال من مقصرم .
اما نگذارید من قهرمانی شوم که درسی ازم گرفته نشود . من به اندازه کافی برای ساختن گذشته ام تلاش کردم اما آینده را درسی بسازید که کسی سرنوشتش مانند من نشود .
به حوادث بنگرید
تکرار
تکرار
تکرار
خسته نشدیم از این تکرار
کمی گذشته را تغییر دهیم و آینده را بسازیم والا آینده ای تاریک تر از گذشته خواهیم داشت .
کمی فقط کمی تلاش کنیم به خودمان نبازیم
خواهش می کنم تنها کمی تلاش کنیم و بدور از همه جوانب و جبهه ها و حرف ها ،کار درست و تفکر درست رو انجام بدهیم.
بیشتر از این حرف ها
تمام آن عزیزانی که در کوهستان جانشان را دادند
با دادن جانشان به همه گفتند
اما …
تنها روزی مرگ ها با ارزش می شوند که جان دیگران را حفظ کنند. و درس هایشان جانها زنده کند .
حیف و صد حیف که اینگونه نسبت به آن عزیزان و مرگشان بی تفاوتیم …
حیف …
ارسالی از محمد علی یوسفی
