بر ایزد کهکشان درودَم
در کار پرستش اش نَسودَم
” ن” والقلم اش هماره بر لب
پیروز بُـدَم همیشه بر شب
در دایره اش همی زمین داد
بر بستر آن شکوه و فَرداد
تفتان و بزرگیِ دماوند
شهوار نشسته پای الوند
آموخته وی خرد به انسان
اندیشه کند به جمع مستان
در کار قلم صعود گیرد
راهی به ره هبوط گیرد
متنی به ستایش اش بگوید
در کوه خدای خود بجوید
جُستار کند شیارها را
افکار کند شکوفه ها را
چون کولۂ عاشقی ببندد
بر پایۂ خوشدلی بخندد
تکریم کند خار و گَوَن را
دیوانه شود باغ و سمن را
می از لب چشمه اش بنوشد
در کار حراستش بکوشد
دانِشگهِ ایزدست هستی
بر خوان وکالتش نشستی
هر سو که روی نظاره گر باش
بر تازه رَهان گشوده در باش
آموزه بده قلم بدستی
بر مصدر کاتبان نشستی
مهری به طبیعتش بیاموز
آتش به دلش همی بیفروز
ایزد به تو داده است سوگند
” ن ” والقلم اش مباد تلخند
افزون به همه قلم به دستت
زیبا صنمی که ناز شستت
کِلکی که بوَد خیال انگیز
دشمن بِکند زِ هَجمه پرهیز
هر سو که قلم رَوَد چه زیبا
تفسیر قلم همیشه دیبا
رفتار کژی در او نباید
تحریر کند هر آنچه باید
در کار قلم صعود گیری
در خلقت او قنوت گیری
هر نکته بگوئی از شهیران
همواره بلند نام ایران
