پیشترها نوشتاری را ارائه کرده بودم ، با عنوان “کوهنوردی آوانگارد” چیست ؟
هر چه گشتم تا نشانه‌ای از یک رفتار تازه و روش نوین در کوهنوردی ایران بیابم که موجب سربلندی و افتخار نام ایران باشد ، شوربختانه کمتر یافتم ! چرا که پیشینیان این رشته در جهان بسیاری از راه‌های ویژه و درست را رفته‌اند .
اما در یک مورد می‌توان کوهنوردی ایران را به عنوان آوانگارد مفتخر کرد ، روشی که به تازگی رواج یافته! آن هم روش “صعود به هر قیمت” و زیر پا گذاشتن اصول اولیه حمایت و همراهی گروهی در برنامه های کوهنوردی است .
این که کوهنوردی در ایران ، چرا و چگونه به چنین دستاوردی دست یافته است نیاز به کاوش بسیار ندارد ، چرا که برای همه روشن است این خانه از پایبست ویران بوده ، و ساختار آن دچار دگرگونی ژرفناکی گردیده است .
کوهنوردانی که برای رسیدن به قله و موفقیت برنامه‌هایشان هیچ مانعی را برنمی تابند ،و تنها دلمشغولی شان اتمام برنامه ها ، و کسب موفقیت ظاهری صعود است .
اما چه پیش نیازهایی در این راه وجود دارد ؟
چه اصول و قوانینی باید رعایت شوند ؟ و چه مضامین اخلاقی باید در نگاه صعود کنندگان باشد ؟
به گزاف نگفته ایم که ویژه ترین اصل کوهنوردی “اصل حمایت” از همنورد است ، و رخدادهای چند روز اخیر کوهنوردی ایران ، این اصل دیده نشده و می‌تواند به عنوان یک شاخصه ی ناهمگون در فرهنگ کوهنوردی جهان به آن نگریست .
و باید گفت که کوهنوردی ایران در این بخش ویژه افتخار آوانگارد بودن را به دست آورده است .!
در این راه ، ما پیشرو در رفتارهای نادرست کوهنوردی و “عدم حمایت از همنوردان” مان هستیم.! رفتاری که آبروی ورزش کوهنوردی را پیش چشم بیگانگان از بین برد
این عنوان مبارکمان باشد .
