تلفات انسانی در کوهنوردی

به گزارش بام نیوز، تلفات انسانی در کوهنوردی؟!این سوالی است که گاهی جواب آن با تعصب داده می شود.

در طی چند سال گذشته در ایران با رونق گرفتن کار کوهنوردی،، کوهنوردانی جان خود را ازدست داده اند و اکثر آنها کسانی بوده اند که آگاهی هایی از بخش فنی کوهنوردی داشته اند.

در پس این اتفاقات جای خالی دانسته هایی بچشم می خورد که متاسفانه در کار کوهنوردی ایران کمتر مورد توجه قرار گرفته است و آنهم آگاهی به دیگر علوم کوهنوردی.

چرا دیگر علوم کوهنوردی؟

دیگر علوم گسترده کوهنوردی ضمن آموختن ارزش زندگی خود، نیز ارزش وجود انسان را در جمع خانواده و دوستان می شناساند.

دیگر علوم کوهنوردی، کوهنورد را با منطق آگاهی از لحظه های خطر،، از ورود به صحنه های خطرناک باز می دارد.

کوهنورد به عنوان یک چهره و الگوی اجتماعی در بکار گیری موارد ایمنی شناخته می شود.

من بارها خدمت همه همنوردان عنوان نموده ام که به هر شکل ممکن باید با طبیعت آشتی نمود.

از اشکال این تفکر اینست که کوهنورد با پختگی و وارستگی با طبیعت کوهستان مناسبات برقرار کند.

شما قضاوت کنید؛؛

از جلال رابوکی گرفته تا حادثه اخیر آذربایجان و غیره… در ورای این حرکت ها یک غرور و ستیز با طبیعت کوهستان نهفته بوده است، چرا؟

باز هم خدمتتان یادآوری نمایم، بارها اشاره نموده ام که در کار کوهنوردی، قهرمان اصلی کوهستان و حیات وحش است.

اینجا در اروپا موضوع تلفات انسانی در کوهنوردی، سال به سال در سایه فراگیری دیگر علوم کوهنوردی کمتر و کمتر شده است.

من از تمامی همنوردانم در ایران خواهش می کنم، بخصوص آنهایی که به دانسته های فنی کوهنوردی آشنایی دارند،، سنجیده تر با پدیده کوهنوردی مناسبات برقرارکنند و قهرمان بازی را به حاشیه برانند و موجب آرامش خانواده ها فراهم نمایند.

ما به دامان کوه پناه می بریم که آرامشی را بدست بیاوریم و اضطراب و هیجان را از خود دورنماییم .

ما باید مناسباتی را با کوهستان تعریف نماییم که خانواده‌ها جرآت ورود بچه هایشان را به کوهستان به آنها بدهند و ارتباط سالم و ایمنی را از کوهستان توصیف نماییم.

ما در کوهستان نه تنها نیازهای حیاتی، سلامت جسمی و روانی را برطرف می نماییم بلکه، آنجا به خواسته های فرهنگی اجتماعی نیز دست پیدا می نماییم

حمید خسروی