آموزش و تجربه در کوهنوردی یک واقعیت همیشه زنده است که نمی شود آندو بال کوهنوردی را انکار نمود .
ولی یک عده ایی از کوهنوردان که در حد توان و استعدادشان نیست در تابستان و زمستان بصورت شانسی، اتفاقی و با یاری آب و هوا منطقه، برنامه ی کوهنوردی اجرا میکنند و حتی موفق نیز میشوند.
آنان نباید هیچ وقت تصور کنند که صعودهایشان همیشه بر وفق مرادشان خواهد بود، چرا که حوادث در کوهستان همیشه در تمام فصول در کمین کوهنوردان بوده و هست و خواهد بود .
برنامه_های_کوهنوردی را باید سنجیده و نسبت به توان افراد و شرایط حاد آن برنامه در نظر گرفت، نه شرایط عادی، در آن منطقه .
متاسفانه حوادث کوهنوردی سی سال اخیر کوهنوردی مجددا رخ میدهد و هی، تکرار و تکرار میگردد، این معلومه که این افراد ( کوهنوردان ) حادثه دیده و یا شرکت کننده درباره حوادث گذشته تجربیاتی کسب ننموده اند و این نشانه بی تجربه گی آنان است.
تجربه کوهنوردی را باید با کوهنوردی کردن، بدست آورد و حتما باید با کوهستان زندگی کرد و آنرا کسب نمود.
متاسفانه با نبودن محدودیت در روند ورزش کوهنوردی هر کس هر کجا در هر فصلی برنامه اجرا میکنه و در صورت بروز حادثه، پیامدهای ناخوشایندی را بدنبال خود می آورد، در نهایت بزرگترین عواقب آن حادثه کوهنوردی، حقیقتا به زیر سوال بردن جامعه کوهنوردی کشور میباشد .
توصیه می کنم، حتما :
احتیاط را سرلوحه ی کوهنوردیهای اولیه مان قرار دهیم و وقتی از لحاظ دانش کوهنوردی به مرزهای بالا رسیدیم، با استفاده از تجربه ای که خودمان بدست آوردیم و یا به طرقی، شیوه های گوناگون تجربه کوهنوردی دیگران را یاد گرفتیم، می توانیم برنامه های ریسکی_کوهنوردی را با مطالعه و استفاده از سخنان، نوشتجات و … پیشکسوتان انجام و به مرحله اجرا درآوریم .
