در کَلوان هستیم، یکی از زیباترین روستاهای البرز و ایران.
آرمیده در دامان کوه کَهار.
کَهار، همان کهر است- بچه بز کوهی- که در چهار سالگی بعد از تولد، تبدیل به کل می گردد.
کل و کهر، بیانگر دگردیسی تولد و رشد گوزن (شکار) در سراسر البرز کوه می باشند.
کولی، کهر، کل …
اغلب کوهنوردان، برای فتح کَهار، می بایست از دامنه ای پوشیده از خاکی سرخ رنگ ( سرخ گِل ) عبور کنند و قبل از آن نظاره گر گُلی قرمز رنگ ( سرخ گُل ) بوده، آن را ببویند؛
جان پَرور است قصه ارباب معرفت
رَمزی برو بپرس، حدیثی بیا بگو
دم کن از چای ِ بخارا استکانی، خسته ام
قند ِ ایران ِ کهن از قندهار آورده ام
سی پر ِ سیمرغ از سی سال رنج ِ پارسی
چند برگ ِ شاهنامه، شاهکار آورده ام.
پایان کلوان گردی، و میهمان خوان کرم یکی از همشهریان، از خانواده ارجمند یاری.
انچه زر می شود از پرتو ان قلب سیاه
کیمیاییست که در صحبت درویشان است.
چه روز قشنگی بود، سراسر مهر، سراپا لطف.
چشمه هاشان جوشان، گاوهاشان شیر افشان باد
با تشکر از آقای دکترمهراب رجبی،به جهت ارسال این متن زیبا.
پس از پایان کلوان گردیشان.
