عملیات نجات در منطقه مرگ طاقت فرسا است. منطقه‌ی مرگ به ارتفاع بیشتر از هشت هزار متری گفته می شود که اکسیژن کمی در آن وجود دارد. در این نقطه سلول ها در دقیقه می میرند.
به گفته‌ی دیوید بریشرز، حتی با وجود مخزن اکسیژن، تنفس در چنین ارتفاعی مثل دویدن روی تردمیل و نفس کشیدن با نی است.
نشانه های کمبود اکسیژن عبارتند از: خستگی، حس خفگی لحظه ای هنگام شب، ضعف و سرفه های پی در پی. گاهی سرفه به قدری شدید است که دنده ها صدمه می بیند.
از بزرگ ترین خطرها در هشت هزار، هیپوکسیا (کاهش اکسیژن در بافت های مغز) است. به اعتقاد پیتر هاکت، کارشناس و پزشک، نمی توان بدن را به هوای منطقه مرگ عادت داد.
با کاهش اکسیژن، مغز در ارتفاعات بالا ورم می کند و باعث حالت تهوع، و کاهش قدرت استدلال و تفکر شده، موقعیت مکانی فراموش می شود و نوعی جنون و هذیان گویی ایجاد می شود.
توهم و کارهای عجیبی مثل درآوردن لباس ها یا صحبت با دوستان خیالی و و نیز کاهش اشتها و وزن، برف کوری، مشکل خواب آلودگی از علائم شدید ارتفاع زدگی است.
