اینکه کوهنوردان در اقلیم کوهستان در چه حال و هوایی به سر می‌برند ، نیازمند آن است که با تک تک این گرامیان به گفتگو نشست . چرا که احساسات درونی هر فرد با دیگری از نگاه فلسفه آفرینش سویه های گوناگونی دارد .
در این نوشتار برآنم که دریچه تازه ای را پیش روی شما دوستان ارزشمند باز نموده و فرضیه ای را واکاوی و روشن کنم که دور از حقیقت نیست .
روانشناسان همواره شخصیت انسان ها را به دو گونه #برونگرا و #درونگرا گروه بندی نموده و برای هر یک از این گونه ها ، نشانه ها و رفتارهای بیرونی توسط آنها را دسته بندی و مورد بررسی و کاوش قرار داده اند . در اینجا بر آن نیستم که رفتار انسان های درونگرا و برونگرا را بازنگری کنم ، چرا که درصد بسیاری از کوهنوردانی که روحیه درونگرا دارند به دنبال جستجوی راهی برای ایجاد فضایی آرام و دلنشین و بهره بردن از تنهایی خود خواسته خویش پا به کوهستان می گذارند . و یا اگر با نگاهی ویژه تر به این رفتار بنگریم در خواهیم یافت که انسان های درونگرا در یک چیز با یکدیگر هماهنگ و همگونه اند ، ” بودن در غار تنهایی ” ّ
اما این واژه ها چه طور به هم پیوسته اند و چگونه است که “غار تنهایی” جذاب ترین جایی است که یک انسان درونگرا خود را در آن امن و آرام می یابد و برون رفت از این جایگاه برایش خوشایند نیست ؟
فرضیه ” غار کوهنوردان ” با این درونمایه در اندیشه نگارنده جان گرفت ؛ اینکه چگونه میشود خود را در فضایی قرار داد که هیچ شباهتی با غار ندارد ، اما توانسته خود را در جایگاه آن قرار داده و چه بسا کاربرد بهتر و بهینه تری در برابر با آن داشته باشد؟
در جهانی که به گستردگی میلیاردها کهکشان ناشناخته پیش روی ماست ، چه اقلیم و اتمسفری توانایی این را دارد که مایه آرامش انسان درونگرا و گریزان از شلوغی و ازدحام باشد ؟ انسانی که اسیر روزمرگی گرفتار کننده ای ست که چنگالی تیز و برنده دارد ، و امنیت روانی او را مورد خدشه قرار داده است و وی را وادار به جُستن غار تنهایی خویش می کند ، تا کمی از این آشفتگی و درهم ریختگی دور باشد و خود را باز یابد .
در اینجا کوهستان پا به میدان تنهایی آدمها می‌گذارد ، و با آنکه بستری ویژه برای همه آدمهاست تا نیازهای روحی خویش را در آن جُسته و دریافت کنند ، غاری به گستردگی خویش را در اختیار انسان های درون گرا می گذارد ، و آغوش خویش را برای شنیدن سلوکِ خموش رهگذران و مشتاقان باز می نماید .
گاهی یک صخره و یا یک بوته گون ، یا تکدرختی بر شیاری مهجور ، و شاید زوزه باد در لابلای بوته های خشکیده بر پاکوب ، تجلّی دیوارهای همیشه تاریک غار تنهایی آدمها می شود که خودخواسته به این گستردگی شگرف پا نهاده اند ، و جذاب ترین بخش این سیر و سلوک و دریافت آرامش و درون نگری جائیست که افراد بسیاری چون ما در این غار به گشت و گذار سالکانه می‌پردازند و از کنار هم می‌گذرند ، بی‌آنکه به هم معترض باشند در غار خویش رفت و آمد می‌کنند . و اگر کمی خوش بینانه بنگریم ؛ در یک تمرین همپیمائی و همنوردی می‌آموزند که میشود هم تنها بود و هم با هم .
غار کوهنوردان تنها غاری ست که می شود در آن آسمان را دید ، ستاره ها و خورشید و ماه را نیز ، میشود در برابر وزش باد و باران ، سبکبال پرواز کرد و بی‌پایان در راستای افق گام برداشت . میشود با دیگران در این اقلیم زیبا همراه شد و زندگی کرد ، بی آنکه خراشی به دیواره های خموش غار کشید .
