مدتیست که طرفداران و علاقه مندان به کوهنوردی بخصوص در فضای مجازی از لفظ “استاد” آنجا که شایسته آن کوهنورد باشد استفاده نمی کنند و به نوعی این لقب ارزش خود را از دست داده است.
شاید بد نباشد که بدانیم لقب “استاد” شایسته چه نوع کوهنوردی است؟!
آیا فقط باید از روی احساسات تصمیم بگیریم؟
شاید هم برای استفاده از این لقب هدف دیگری وجود داشته باشد!
متأسفانه استاد خطاب کردن از بی ضابطگی رنج می برد. آیا ملاک ما در استاد گفتن به کسی فقط بر اساس علاقه شخصی است یا ملاک و معیاری در کار است؟
خود واژه استادی از نخبه بودن حکایت دارد و از آنجا که نخبه بودن امری نسبی است، پس اگر فرض کنیم که بیشتر کوهنوردان استاد باشند، حرمت و قداست این واژه از بین می رود.
از طرفی چون متعالی شدن امری زمان بر است، معمولا دور از ذهن خواهد بود که کسی در سنین جوانی به چنین درجه ای نائل شود.
متأسفانه اطلاق لفظ “استاد” برای افراد به سادگی گفتن آن شده است.
شخصاً بر این باورم که لفظ “استاد” برازنده افرادی است که سالها از عمر خویش را برای کسب
دانش علم کوهنوردی صرف نموده اند تا مصرف آن.
این افراد بزرگوار کسانی هستند که تَرَکی حتی کوچک بر پوسته علم کوهنوری می زنند تا شاید دریچه ای تازه باز شود…!
فرزانه زیدوند
