دل سپردن بر ستیغ کوه ها را،
عشق باید گفت.
کوله بار‌ِ سختِ سنگین را به
دوش خود کشیدن،
از بلند یال ها بالا کشیدن،
پا نهادن بر چکاد کوهساران،
کار هر کس نیست،
ره بریدن در اُریب صخره های مرگبارش،
و فرو رفتن به عمق دره های
پر شیارش،
پنجه افکندن به یخ های یخارش،
کار هر کس نیست.
خاصه آنجا که چکاد کوه
زیبای دماوند است،
اوج صخره آشیان باز و
شاهین است،
جایگاه مردان نیک آئین است،
همنوردان مرد باید بود،
در کمال سرافرازی،
زیرپای نیک مردان،
گَرد باید بود.
کوه را، عشق است،
دل سپردن بر چکاد کوه ها را
عشق باید گفت،
عشق ورزی شیوه
والای انسان است.
