۱۰روز پس از حادثه مفقود شدن ۷ کوهنورد در قله ریزان

پس از ۱۰ روز از گذشت حادثه مفقود شدن ۷ کوهنورد در ارتفاعات قله ریزان برای حدود ۲۰ ساعت و دردسر جستجو و نجات برای تیم های امدادگر هلال احمر و هیات های کوهنوردی و کوهنوردان آزاد، تکرار داستان این حادثه شاید تلنگری باشد برای سایر دوستان کوهنورد در شروع فصل سرما و بارشها.

شاید مرور چگونگی بروز این اتفاق تجربه ای باشد برای سایر کوهنوردان در پیشگیری از بروز حوادثی این چنین:

نویسند: پنجشنبه ۲۹ مهر ۴۰۰ از ساعت ۵:۳۰ صبح برای صعود به قله ریزان از افجه حرکت کردیم و مسیر صعود از ضلع غربی قله ریزان معین گردید،طبق گزارش سایت mountain forecastسرعت باد ۱۰ تا ۱۵ کیلومتر و درجه حرارت روی قله ۸- درجه سانتیگراد و بارش برف حدود ۱ سانتیمتر گزارش شده بود.

در ۱۰۰ متری قله ساعت ۱۱:۳۰ برف بتدریج و خیلی کم شروع شد. ساعت ۱۲ در قله بارش برف به همراه مه زیاد ‌که مانع دید کافی بود؛ بسیار شدید شد. به علت سنگی بودن مسیر زیر قله از غرب و عدم دید کافی قرار شد از یال قله سیاه ریزه پائین بیاییم، حدود ساعت ۱۴ یال سیاه ریز را مشخص کردیم ولی به خاطر برف و بوران و مه اندکی خطا صورت گرفت و با زاویه ۴۵ درجه به سمت دشت لار رفتیم(ما باید به سمت جنوب و مسیر قله پرسون میرفتیم که به سمت شمال شرق متمایل شدیم)، GPS هم قابل بررسی نبود، با پایین آمدن از یال در ارتفاع ۲۶۰۰ و ساعت ۱۷:۳۰ متوجه اشتباه در فرود گردیده و با تاریکی هوا و ادامه برف و مه که ۵ ساعت بود ادامه داشت.

تصمیم با شب مانی در اتاقک سنگی با ابعاد ۲/۵×۲/۵ متر با پوشش سقف از پلاستیک، تنها امکان موجود، گرفته شد ولی متاسفانه با سعی فراوان آنتن موبایل موجود نبود و ارسال پیامک سلامتی تیم و برقراری ارتباط هر ۱۵ دقیقه کنترل میگردید که متاسفانه نتیجه ای نداشت، از ساعت ۱۸ تا ۶ صبح روز بعد در اتاقک مذکور که سوراخ های متعددی در دیوار ها و چکه آب از سقف بود در هوای حدود ۷- درجه تا صبح برای جلوگیری از یخ زدگی بیدار ماندیم و با ذکر خاطرات و مباحث مختلف شب را به صبح رساندیم.

ساعت ۶ صبح روز بعد، جمعه ۳۰ مهر۴۰۰، در مورد دو امکان ادامه برنامه تصممیم‌ گیری شد:
۱-صعود به سمت گردنه پرسون، که با توجه به وضع بدنی دوستان، فرود در برف شدید و مه زیاد و بیدار بودن در سرما تا صبح، صعود به گردنه با برف و برف کوبی به ارتفاع ۴۰ سانتیمتر، منتفی گرددید.

۲-فرود به دشت لار و ادامه مسیر در دشت با توجه به وجود گشت های محیط بانی و هموار بودن مسیر و در دید بودن برای گروه های امداد.(هلیکوپتر امداد ساعت حدود ۱۴ ما را در دشت رصد کرده بود). این مسیر انتخاب گردید.

ساعت حدود ۷ صبح به سمت دشت رفتیم و ساعت ۹:۳۰ در راستای گردنه پرسون به دشت رسیدیم. پس از بررسی وضع غذا و آب، در دشت به سمت شرق حرکت کردیم. بعد از حدود ۱۲ کیلومتر و ساعت ۱۴ به محل استقرار خانه بهداشت عشایر رسیدیم که قبل از آن هلیکوپتر امداد ما را در دشت رصد کرده و گزارش کرده بود.

ساعت ۱۵ موفق شدیم با یک ماشین‌ گذری پاترول، که نهایت لطف را در حق ما نمود، آقای علی اوسط، به طرف تهران برویم ،در میان راه حدود محیط بانی قوشخانه، ماشین امداد هلال احمر را که به سمت دشت لار میرفت، دیدیم که انها سلامت ما را با بیسیم اطلاع دادند و چند عکس هم با ما گرفتند.

ساعت ۱۸:۳۰ با تاکسی به افجه برگشتیم.
تعدادی از یاران عزیزی که برای امداد از هیچ محبتی کوتاهی نکردند منتظر ما بودند.
باز هم از همه زحماتی که برای رفقا ایجاد کردیم پوزش میخواهیم و قدر دان همت والا و تلاش یکدل همه انها هستیم.

لازم است از تلاش، روحیه بالا، همکاری و شهامت و رفتار حرفه ای همه اعضا تیم قدر دانی شود.
از طرف: فرشته محمد زاده، کتایون قمی ، عباس دبیری، کریم غلامی،‌ محمد کشته گر، فرزین شفیعی و شهاب شمشادی.
عباس قمی، با ارادت فراوان و تشکر مجدد از زحمات تمام دوستان

پی نوشت:
و حال خطاهای برنامه را خود(هر یک از ما) ارزیابی کنید….

این خطاها را برای انجمن پزشکی کوهستان ایران ارسال کنید تا وجه مشترک خطا ها را بیان نماییم….
خطاهایی آشکار و واضح؛
شاید گریزی باشد بر عدم تکرار آنها در اجرای برنامه های تک تک ما کوهنوردان….