کوهنوردی، جنجال بر سر اينكه اولين صعود را من كرده ام يا تو کرده ای، نيست!
و مربی کوهنوردی را به تكه ای كاغذ نمیشناسند!!
كوهنورد را به كفش و كلاه محك نمیزنند، گرچه امروز پیراهن و شلوار مارک دار و کفش فلان و کیسه فلان حرف میزند. (البته منکرش نیستم.)
اما کوهنوردی به «ديد والا» است و «معرفت»….
كوهنورد را به سيرتش می شناسند نه به صورتش.
اما گويا اين سير و سلوک دیر زمانی است، كه لابه لای كتابها مانده و در پس خاطره ها نشسته…
بخاطر دارم، کوهنوردی میگفت:
« من در برخورد اول با همنورد یا همنوردانم، ابتدا به تجهیزات او مینگرم تا سطح حرفه ای بودنش را محکی زده باشم…
او ادامه داد:
البته خوب یاد بد این موضوع را نمیدانم اما باور کن من اینگونه ام…»
کمی به فکر فرو رفتم و در حین صعود زیر لب با خود این موضوع را زمزمه میکردم :
خب با این شرایط کوهنوردی دیر یا زود به سان دیگر رشته های ورزشی درگیر تجمل گرایی میشود…
هرچند هم اکنون با این مقوله درگیر است اما واقعا چه چیزی باعث گردیده که او این چنین تفکری را با خود حمل کند؟
نمیدانم اشکال کار کجاست‼️
تا روشن شدن این جریان، بر ذهنیات خودم که همیشه عنوان میکنم:
«هنوز هستند کسانی که کوله شان را که در دست میگیری پر است از معرفت و اخلاق» استوار خواهم ماند…
ناگفته نماند تجهیزات خوب، خوب است اما به شرطی که فخر آن را به کسی نفروشیم.
