این نوشته تجربیات من در صعود زمستانه دماوند است که به خاطر یک سری از اشتباهات من ساعت ۱:۴۵ دقیقه بامداد در تاریکی مطلق و سرمای حدود منفی ۴۰ درجه به پناهگاه رسیدم.
دلایلی که باعث شد من زنده بمونم را ابتدا خدمت شما عرض میکنم:
۱٫ داشتن تجهیزات مناسب از جمله کاپشن پر برند خوب، کفش سه پوش خوب، دستکش پر Asolo.
۲٫ از دست ندادن روحیه و نترسیدن.
۳٫ اقدام از هر گونه عملی که دارای ریسک مصدوم شدن داشت( تجربه آسیب دیدن همنورد مرحوم اصفهانی که از ناحیه سر دچار شکستگی شده بود).
۴٫ داشتن سناریوی که در صورت گم شدن چه کارهای انجام بدهم.
۵٫ تصمیم صحیح در مورد بیواک نکردن(تجربه اون محروم همنورد اصفهانی که در ارتفاع ۵۰۰۰ متری اقدام به زدن چادر کرده بود یا شاید میخواست بیواک انجام دهد).
۶٫ راهپیمایی مداوم حتی با حداقل سرعت جهت گرم نگه داشتن خودم.
۷٫ همچنین در تمام ساعت من فقط به یک چیز فکر میکردم و آن رسیدن به پناهگاه بود حتی در مواقعی که توهم داشتم ولی هدفم که رفتن به پناهگاه بود را فراموش نمیکردم.
لازم بذکر است که آموزش های بقا در دریا توسط یکی از شرکت های همکارمان به من خیلی کمک کرد شاید برایتان جالب باشه که دریا ارتباطی به کوه نداره که البته این موضوع صحیح است ولی در این کلاس ها ما آموزش دیدیم که در هر شرایطی به هدف اولیه فکر کنیم، دچار ترس و نا امیدی نشویم، داشتن سناریو برای اتفاقات پیش بینی نشده و اینکه بتوانیم نسبت به شرایط خودمان را مدیریت کنیم.
ارسالی توسط یکی از اعضای کانال انجمن پزشکی کوهستان ایران
