یک عده‌ای از کوه‌نوردان که در حد توان و استعدادشان نیست در تابستان و زمستان به‌صورت شانسی، اتفاقی و با یاری آب و هوا منطقه، برنامه کوه‌نوردی اجرا می‌کنند و حتی موفق نیز می‌شوند.
آنان نباید هیچ وقت تصور کنند که صعودهایشان همیشه بر وفق مرادشان خواهد بود، چراکه حوادث در کوهستان همیشه در تمام فصول در کمین کوه‌نوردان بوده و هست و خواهد بود.
برنامه‌های کوه‌نوردی را باید سنجیده و نسبت به توان افراد و شرایط حاد آن برنامه در نظر گرفت، نه شرایط عادی، در آن منطقه.
متأسفانه حوادث کوه‌نوردی ۳۰ سال اخیر کوه‌نوردی مجددا رخ می‌دهد و هی، تکرار و تکرار می‌گردد، این معلومه که این افراد (کوه‌نوردان) حادثه دیده و یا شرکت کننده درباره حوادث گذشته تجربیاتی کسب ننموده‌اند و این نشانه بی تجربه‌گی آنان است.
تجربه کوه‌نوردی را باید با کوه‌نوردی، بدست آورد و حتما باید با کوهستان زندگی کرد و آن‌را کسب نمود.
متاسفانه با نبودن محدودیت در روند ورزش کوه‌نوردی هر کس، هر کجا و در هر فصلی برنامه اجرا می‌کند و در صورت بروز حادثه، پیامدهای ناخوشایندی را بدنبال خود می‌آورد، در نهایت بزرگ‌ترین عواقب آن حادثه کوه‌نوردی، حقیقتا به زیر سوال بردن جامعه کوه‌نوردی کشور می‌باشد.
توصیه می‌کنم، حتما احتیاط را سرلوحه‌ی کوه‌نوردی‌های اولیه‌مان قرار دهیم و وقتی از لحاظ دانش کوه‌نوردی به مرزهای بالا رسیدیم، با استفاده از تجربه‌ای که خودمان بدست آوردیم و یا به طرقی، شیوه‌های گوناگون تجربه کوه‌نوردی دیگران را یاد گرفتیم، می‌توانیم برنامه‌های ریسکی کوه‌نوردی را با مطالعه و استفاده از سخنان، نوشت‌جات و … پیشکسوتان انجام و به مرحله اجرا درآوریم.
