سطح شناسی در کوهنوردی یعنی شناختن ظرفیتها و قابلیتهای هر کوهنورد که شامل : ظرفیتهای جسمانی,اخلاقی,لوازم,گروهی,انفرادی و…
سطح شناسی در کوهنوردی به دو بخش تقسیم میشود:
۱_سطح شناسی شخصی, یعنی خود شخص از قابلیتهای کمبودها مشگلات خود با خبر باشد.
۲_سطح شناسی سرپرست, یعنی سرپرست و رهبر یک گروه ظرفیتهای نفرات گروهش را بشناسد و از ریز به ریز آن ها مطلع باشد.
مشگلات ناشی از عدم سطح شناسی :
همانطور که همه ما مطلعیم اگر فردی سطح ظرفیتهای خودش را نشناسد بی شک برای خود همنوردان و گروهش مشگل ساز و گاهأ حادثه ساز خواهد شد.
مثال کوچکی: نفر با گروهی راهی برنامه زمستانه میشود,ایشان یا کفش مناسبی ندارد و یا قدرت بدنی لازم آن برنامه را ندارد,حالا چه اتفاقی رخ میدهد.
یک یا چند نفر از اعضای گروه میبایست شخص را به کمپ یا پایکار حمایت کنند و این شخص هم خود را به چالش کشیده و هم برنامه دیگران را با خطای خود خراب کرده.
و مثالی دیگر : سرپرست یک گروه از توانایی های افراد گروهش اطلاعات کافی ندارد و نمیداند آیا سطح توانایی و لوازم نفرش برای آن برنامه مناسب است یا نه.بی شک آن گروه به چالش کشیده خواهد شد و تأثیراتش بر کل گروه ملموس خواهد بود.
تجربه نشان داده اعضاء یک گروه کوهنوردی مانند اعضاء بدن انسان میباشند و کاستی و مشگل یک عضو حتمأ بر کل کارکرد گروه تأثیر گذار است.
پس همنوردان بیاییم با شناختن سطح و قابلیتهای خود و گروهمان,برنامه های کوهنوردی را به کام خود و همنوردانمان تلخ نکنیم و با عقل علم و تجربه عشق بازی با کوهستان را سلامت و سالم تجربه کنیم.
سراسر برفرازی و برقراری تک تک کوهنوردان ایران زمین را آرزومندم.
