چه منظره ی زیبایی است:
هوای صافی که از دستان خدا می چکد
و به پایین می آید تا به کوه ها؛
سلام کند…
دست نوازشش را
بر مو های دریاچه می کشد و بعد
نوبت گونه های من می رسد…
از کنار قلوه سنگ ها و تخته سنگ ها می گذرد،
تاول پا می ترکد روی سنگ ها،
از تیغ گیاهان می گریزد…
ملاقاتی دلنشین بین؛
ماه و خورشید
در یک نگاه و در یک جهان…
چه منظره ی زیبایی است:
هوای صافی که از دستان خدا می چکد
و به پایین می آید تا به کوه ها؛
سلام کند…!