در فعالیت فزاینده و شدید
با افزایش شدت فعالیت غلظت هورمونهای آدرنالین و نورآدرنالین (کاتکولامین ها) ٬هورمون رشد ،کورتیزول ،انسولین و گلوکاگن در خون تغییر میکند. افزایش هورمونهای کاتکولامینی در خون به شکل توانی و هورمونهای رشد و کورتیزول به شکل خطی میباشد.
افزایش کاتکولامین ها لیپولیز را درون عضله ی اسکلتی و بافت چربی تحریک میکنند و فعالیت فسفوریلاز را افزایش میدهند.
در فعالیت های شدید سطح کاتکولامین ها به حداکثر میزان خود میرسد تا بتوانند انرژی مورد نیاز را از فرآیند های ذکر شده فراهم آورد.
عمل اصلی هورمون رشد در این فعالیت ها افرایش غلظت اسیدهای چرب خون و مهار برداشت گلوکز از سوی بافت های محیطی است و بدین ترتیب گلوکز خون ثابت میماند. همچنین هورمون رشد به بازیافت پس از فعالیت ورزشی نیز کمک به سزایی میکند که با سنتز گلیکوژن و کاتابولیسم چربی در عضله ی اسکلتی همراه است.
انسولین در طی فعالیت ورزشی دچار کاهش میشود که این به دو دلیل عمده میباشد:
۱-با افزایش پروتئیین ناقل گلوکز (GLUT 4) بر روی غشای تار عضلانی دچار طریق فعالیت ورزشی ، حساسیت نسبت به انسولین افرایش میابد
۲-اسیدوز و لاکتات خون رهایش انسولین را مهار میکنند.
فعالیت ورزشی دراز مدت
این نوع فعالیت با کاهش ذخایر گلیکوژن کبد و عضله همراه است . با افزایش رهایش هورمون رشد و کورتیزول برای تولید گلوکز از پیش سازهای غیر کربوهیدراتی(گلوکونئوژنز) سوخت های جایگزین برای متابولیسم انرژی فراهم میشود. گلوکاگن هم با افزایش با یک پیک ثانویه گلیکوژنولیز کبدی را افزایش میدهد.
