چنانچه بدون هم هوايي به ارتفاعات بالا صعود نماييم واكنش بدن به كمبود اكسيژن با علايم زير خودنمايي مي‌كند:
بي‌اشتهايي، تهوع و استفراغ
خستگي و ضعف
گيجي و منگي و سردرد
بي‌خوابي (قطع و وصل تنفسي)
عدم تشخيص صحيح (قاطي كردن)
خواب‌هاي آشفته
راستي چه كساني به اين بيماري دچار مي‌شوند؟
واقعيت اين نيست كه هركس كه به ارتفاعات بالا صعود نمايد در معرض ابتلا به اين بيماري قرار مي‌گيرد. عامل اصلي ابتلا يا عدم ابتلا سرعت صعود است؛ هرچقدر سريع‌تر صعود نماييم امكان بروز بيماري بيشتر مي‌شود.
هيچ روشي وجود ندراد كه از قبل بتواند در مورد ابتلا يا عدم ابتلا به اين مشكل اظهارنظر نمايد.
ممكن است كساني كه حتي در ارتفاعات پايين يعني حدود۲۵۰۰ متر به اين بيماري دچار شوند. كساني كه قبلاً ارتفاعات بسيار بالاتر را بدون مشكل تجربه كرده‌اند.
بنابراين به #قانون #طلايي شماره صفر مي‌رسيم كه مي‌گويد:
هيچ اشكالي ندارد كه به اين بيماري دچار شويم مشكل زماني است كه جان ما در اثر اين بيماري به مخاطره افتد.
توجه داشته باشيم كه ابتلا به اين بيماري هيچ ارتباطي به سن، جنس، آمادگي بدني، صعودهاي موفق قبلي ندارد. همين‌طور اقرار به ابتلا به اين بيماري به هيچ وجه از شايستگي‌هاي كسي نمي‌كاهد.
بنابراين نبايد به هيچ‌وجه علايم را مخفي و قبل از هم هوا شدن به صعود ادامه داد.
