گروه اموزشی بام نیوز،مطلبی را در خصوص کسب تجربه سرپرست و راهبر در کوهنوردی منتشر نمود:
رهبران بالقوه، می توانند با کسب دانش، مهارت و تجربه کافی، ظرفیت هدایت تیم را در عمل بدست آورند. راهبر خوب کسی است که به محدودیت های خویش آگاه باشد و همواره برای چیرگی بر آنها و بهبود ظرفیت های خود تلاش کند. راهبری را نمی توان خرید یا با گواهی بدست آورد، بلکه باید ضمن فرآیند پیوسته آموزش، تمرین و تجربه به آن دست یافت. عامل کلیدی در این فرآیند «تجربه» است که توانایی ارزیابی سریع و دقیق موقعیت و تصمیم گیری درست را به راهبر می بخشد.
به طور کلی هر راهبر بالقوه در روند آموزش و کسب تجربه راهبری، چهار مرحله تجربه را پشت سر می گذارد که به ترتیب عبارتند از:
ناتوانی ناخودآگاه: کوهنورد در این مرحله نمی تواند (یا اهمیت نمی دهد) که فاقد دانش، مهارت و ظرفیت های ضروری برای راهبری است. البته او به عنوان یکی از اعضای تیم، بخوبی از عهده وظایف خود برمی آید ولی آمادگی لازم برای پذیرش نقش راهبری را ندارد.
ناتوانی خودآگاه: در این گام با پیدایش انگیزه راهبری خویش و دیگران، کوهنورد درمی یابد که فاقد دانش، مهارت و تجربه راهبری است. وی سپس شروع به یادگیری و کسب مهارت ها و تجارب لازم برای دست یابی به جایگاه راهبری می نماید.
توانایی خودآگاه: در این مرحله، کوهنورد دانش و مهارت های پایه ی راهبری را فراگرفته است و می تواند برنامه های ساده و کم خطر را راهبری نماید ولی به دلیل کمبود تجربه، برای بکارگیری مهارت های که کسب کرده است نیاز به فکر کردن یا مرور آموزه های خویش دارد. در این گام بهتر است راهبر نوپا، زیر نظر یک راهبر باتجربه به هدایت تیم بپردازد تا با گذشت زمان، دانش و بینش و مهارت های راهبری در ضمیر ناخودآگاه وی حک شود و تبدیل به رفتارهای خودکار و سرشتی گردد.
توانایی ناخودآگاه: راهبری که به این مرحله می رسد، بیشتر وظایف خود را بصورت موثر و بدون فکر انجام می دهد. او در این گام به «حس کوهستان» یا «حس راهبری» دست یافته است که به او امکان می دهد که بطور خودکار و با راهنمایی ضمیر ناخودآگاه، با دشواری ها و چالش ها روبرو شود و آن ها را از پیش پا بردارد.
