مردم جامعهی ایرانی، صخره نوردی را چطور می بینند؟ ورزشی ایمن؟ یا کاری پر خطر و همراه با حیوان آزاری!
در ادامه دست نوشته ای به قلم جناب آقای خادم از مربیان سنگنوردی کشور مان در راستای گزارشی که اخیرا از صدا و سیما پخش شده است، را می خوانیم.
اخیرا کلیپی در فضای مجازی پخش شده که جوانی در حال بالا و پایین رفتن از صخره ها و به اصطلاح خودش در حال صخره نوردی است؛ اینکه ایشان با چه روش و شیوه ای این کار را انجام می دهد و دنبال چه هدفی است خود بحث مفصلی دارد.
اما آنچه به ما و جامعه سنگنوردان مربوط می شود استفاده از عنوان و واژه صخره نوردی است که متاسفانه این مسئله توسط صدا و سیما و گزارشگر آن نیز تایید و پردازش شده است.
با دیدن گزارش جناب آقای حیدری گزارشگر صدا و سیما به نظرم رسید که در این باب به چند نکته اشاره کنم:
عملیات به اصطلاح صخره نوردی آقای بهمنی، جوان رودباری فارغ از تمام خطرات و به قول خودش «ریسک هایش» با چه هدفی اجرا می گردد؟
پردازش صدا و سیمای فیروزآباد با چه شناختی از این رشته ورزشی است؟ با چه هدفی این عمل غیر ورزشی و حتی سوال برانگیز را بدون عواقب آن بر روی آنتن برده است؟
صخره نوردی یک ورزش با اصول و ضوابط تعریف شده و دارای آموزش های علمی و فنی می باشد که کلید واژه اولیه آن ایمنی؛ ایمنی و ایمنی است. حال آنکه دوست عزیز ما بدون در نظر گرفتن و رعایت اولین اصول مقدماتی، نه تنها آن را با ایمنی کافی رعایت نمی کند که از آن اطلاعی هم ندارد.
از نظر صخره نوردان و با توجه به اصول پایه این ورزش، ریسک کردن و خود را به خطر انداختن در ارتفاعات نه تنها شجاعت نیست بلکه عین حماقت محسوب می شود.
انتظار داشتیم تهیه کنندگان این گزارش در صدا و سیما حداقل با یک کارشناس در این مورد مشورت می کردند، بعد اقدام به تهیه و تایید اینگونه حرکات ماجراجویانه و خطرناک می کردند و آن را روی آنتن می بردند.
در اینجا این سوال از تهیه کنندگان این گزارش مطرح می گردد که «با پخش و تایید این عملیات آیا به عواقب و برونده این برنامه اندیشیده اید؟»
آیا این مورد را در نظر گرفته اید که پس از پخش این گزارش، ضمن تایید ریسک و خطر این کار چقدر باعث تشویق و ترغیب نه تنها آقای بهمنی بلکه تعداد بسیاری از جوانان و نوجوانان به این کار غیر اصولی و خطرناک می شوید و چه خطراتی می تواند در کمین آن ها باشد؟
ضمن اینکه کار آقای بهمنی و هدف وی، طبق گفته خودشان در جهت مادی و جمع آوری عسل بوده؛ که این کار خود داستانی دیگر است مبنی بر اینکه آیا این کار آن ها با مجوز بوده یا نه؟ آیا هر شخصی می تواند خودسرانه به آشیانه زنبورها حمله کرده و ضمن تخریب لانه آن ها اقدام به تاراج اندوخته این حیوانات زبان بسته نماید و آن ها را در معرض نابودی قرار دهد؟ و … که خود موضوعی جداست. و مسئولان مربوطه می بایست به آن رسیدگی نمایند.
در پایان آنچه که بنده را ترغیب نمود تا این مطلب را بنویسم دفاع از حوزه ورزش صخره نوردی بود که مبادا در اذهان عمومی آن را با این گونه اعمال خطرناک، ماجراجویی ها و حیوان آزاری ها اشتباه بگیرند.
