هرکس که در هنگام کوهنوردی و کوهپیمایی – چه دشوار و چه ساده- از رفیق یا رفیقان راه جدا کرد و تکروی کرد، نمی تواند خود را در ردیف کوهنوردان با اخلاق جا بزند .او از اصل “یک نفر برای همه و همه برای یک نفر” تخطی کرده است.
صعود انفرادی با تکروی کردن ، از تیم جدا شدن ونظم گروهی را به هم زدن تفاوت دارد.
علل مختلفی از جمله ضایعات جسمانی، عدم آمادگی به علت نداشتن تمرین کافی و مناسب، صدمه دیدن، درخواست سرپرست تیم از یک نفر برای جدا شدن از تیم به منظور انجام وظیفه ای خاص در جهت منافع گروه ،می تواند باعث شود که فرد از تیم جدا شده و از همراهی و همپایی با تیم به صورت آگاهانه و هدفمند باز بماند و یا پیش افتد.
که این باز ماندن و پیش افتادن در جهت پشتیبانی ، حمایت ، امداد و به عنوان سفیرو کمک رسان خواهد بود و فرد جدا شده، قلبا” و قدما” با تیم همراه است ولی وظیفه محوله او را از نیمه راه جدا می کند.
وگرنه بدون دلیل موجه، تیم و گروه را وانهادن ، بقیه را به امان خدا رها کردن ، راه دیگری را پیش گرفتن و رفتن، از اخلاق کوهنوردی به دور است.
چنین فردی رفیق نیمه راه است و کار او پسندیده و درخور جامعه کوهنوردی نیست و به حرکت های جمعی لطمه خواهد زد و می بایست با او برخورد قاطع شود و حرکت او تحلیل شده و به دیگران چهره و منش او شناسانده شود، تا با او همراه نشوند که ممکن است آنها را هم در نیمه راه رها سازد و برود…
