در گذر زمان وپیشینه سوابق هر کجا اثری از ثبت وقایع ورخدادهای روز شمار بوده به یقین باز نگری ومطالعه آن در جهت کسب تجربه ومتون مرجع برای همه نسل ها حایز اهمیت وامتیاز محسوب می گردد .بسیاری از وقایع واتفاقات ونیز رویدادهای ناگفته ونانوشته در تاریخ و دفتر ایام مکتوب ونگارش نشده که بی تردید از نقاط ضعف وسهل انگاری پیشینیان بوده است .خاطره نویسی وگزارش وهمچنین رخدادهای حادث شده اگر چه در زمان وقوع به نظر برخی اهمیت چندانی نداشته ودر جهت ثبت ونگارش آن ضرورتی احساس نمی گردد .اما در گذرزمان وسپری شدن ایام به عنوان مقطع ونقطه فراموشی بشر جایگاه خالی آن در تاریخ مشاهده می شود که با تاسف جبران ناپذیر است .سستی وتنبلی ونیز عدم احساس مسئولیت همواره به عنوان نقطه ضعف وآفت تحمیلی بر شانه های انسان سنگینی می کند .چرا در نوشتن وتحقیق ونیز گرد آوری اسناد ومدارک کوهنوردی مضایقه وکوتاهی می شود ,از اینرو به نظر می رسد با نوشتن و بیان خاطرات و ارائه گزارش می توان دانسته ها و اندیشه های ناگفته نسل گذشته وآینده را بهم پیوند داد, لذا گزارش نویسی یکی از روشهای کم هزینه و موثق در انتقال تجربه وحسن نیت نگارنده در عرصه تاریخ می باشد , آمادگی ذهنی,تمرین و علاقه مندی درتهیه گزارش باعث شادابی و پویایی در جامعه و جلب توجه مخاطب می گردد,بدون شک گزارش نویسی نوعی عکس العمل و شناخت منطقی انسان از محیط پیرامون و وقایعی است که شاید فرصت پیش آمده در زمان دیگر براحتی میسر واقع نگردد,گزارشگر باید جهان بینی ودرک واقعی ازمحیط کوهستان و پیرامون داشته ورویدادها واتفاقات را بدون دستکاری عینا به مخاطب و جامعه منتقل نماید, پرهیز از نوشتن نسبت به اعمال و کردار خود در فعالیت های ورزشی و کوه باعث تنبلی و از دست دادن فرصت های خوب در برنامه های کوهنوردی بوده و گاها برخی از آنها هیچ وقت فرصت و شرایط تکراری نخواهند داشت, برخی از کوهنوردان گزارش نویسی را وقت تلف کنی و بیان اتفاقات ومسائل پیش پا افتاده دانسته در صورتیکه وقوع رخدادها و اتفاقات درگذر زمان انگیزه و جلب توجه علاقه مندان و جوانان و نسل آینده خواهد بود و یاد آوری آن گاهی انسان را از خطرات پیرامون آگاه و منجر به مسیر یابی صحیح و درست از منطقه می نماید,یقینا وقوع حوادث وشرایط ویژه همواره بروی قلل مرتفع حادث نمی گردد,بلکه بخشی از وقایع تلخ وشیرین در دامنه ها غافلگیرانه در کمین است, متاسفانه اکنون اغلب یاران علاقه مند وبا ذوق یا پای رفتن به کوه را نداشته و یا برخی از آنان درجمع مانیستند ویا تعداد اندک باقی مانده تحت تاثیر جامعه گذار فعلی هم رنگ جماعت شده و گرفتاریهای روز مره دل و دماغی برای آنان نگذاشته است,لذا در روزگار کنونی به ندرت شاهد نوشتن گزارش و کروکی برنامه هستیم وچنانچه کسی نیز اراده ای برای نوشتن داشته باشد بامطالعه آن می توان نداشتن شور و نشاط وکم حوصلگی نگارنده را بخوبی درک کرد ,از اینرو به نظر می رسد عملکرد نسل فعلی پاسخ گوی توقعات و نیازها نسل آینده نخواهد بود ودر این عرصه همواره نوعی اضظراب و التهاب در جامعه کوهنوردی مشاهد می گردد.
برخی تصور می کنند نوشتن گزارش یکبار برای هر قله کافی و نیازی به دوباره نویسی نیست در صورتیکه اغلب برنامه هاترکیب تیم متغیر بوده و به تجربه ثابت شده به دلیل تغیرات ذاتی طبیعت وشرایط جوی درهر برنامه اتفاقات تازه و متفاوتی رخ می دهد که تکراری نیست , گزارش نویسی و انعکاس واقعیت های روزانه نیازمند پویایی و تسلط نویسنده در قالب جملات دلنشین و همگرایی واژه ها ومفاهیم معنا دار دربیان رخدادها بی شک برای مخاطب لذت بخش خواهد بود (معلم با خط کش چوبی اش زد پشت دستم و گفت جمله هایت زیباست گفتم اجازه آقا پس چرا میزنی؟ نگاهم کرد,پوزخند تلخی زد و گفت میزنم تا همیشه یادت بماند خوب نوشتن و زیبا نوشتن در این دنیا تاوان دارد : شاملو) متاسفانه تکنولوژی وابزارهای فیلم برداری و مدرن باعث شده تا انگیزه نوشتن و ثبت وقایع در جامعه کوهنوردی بتدریج از درجه اهمیت کاسته واغلب تمایل و حوصله ایی برای خاطره نویسی وثبت وقایع ندارند, به یقین معلوم نیست این تفکر وایده برخاسته از فرهنگ جامعه کنونی تا چه اندازه مقبولیت عمومی داشته و بتواند پاسخ گوی نیازهای نسل آینده باشد, ولی به نظر می رسد در بینش و نگرش جوانان و قشرهای جامعه کوهنوردی بتدریج نوعی تنبلی و سستی اجباری در نوشتن و خواندن حاکم گردیده است ,با نوشتن می توان سخت کوشی ها و عملکرد گران سنگ خود را از گذشته به دیده و نظر عموم گذاشت و تجارب ارزشمند و سترگ انسان را در صعود به قلل ودر فراز و نشیب روزگار در عرصه گفتار و عمل به جامعه منتقل کرد,زیرا در این عرصه انسان موفق به نقد افکار و اندیشه های خویش خواهد شد,صداقت در نوشتن وبهره گیری از واژه های بدیل در عرصه ورزش کوهنوردی باید با واقیعت ها و محیط پیرامون و تداعی دهنده واقعه و صحنه مورد نظرباشد, گاهی برخی از همنوردان و گزارش نویسان چشم خود را به واقعیت ها بسته ودربیان گزارش اغراق کرده وبرای جلب توجه مخاطب با جملات ساختگی با تعریف و تمجید ازمسیرو منطقه مورد نظر به سانسور واقعیت ها پرداخته وذهن خواننده را از واقعیت های منطقه دور می کنند , لذا صحت در گزارش و صداقت درگفتار لذت بخش ودلنشین می باشد.
