آموزش بقای ورزش کوهنوری/بخش دوم

بی میلی وعدم مطالعه ونیز پرهیز از نوشتن آفت وضعف ناخوشایندی است که در ذهن و فرهنگ ما عجین شده و ظاهرا راه برون رفتی هم نیست,بی تردید تمام موارد اشاره شده حاکی از عدم آموزش ونداشتن آگاهی از جهان پیرامون و مناسبات اجتماعی می باشد .علم ابزار رهای بخش انسان در مواجه با عوارض پیرامون وماورای ذهن است لذا کوهنوردی به عنوان یک ورزش علمی نیازمند شناخت بیشتر وتسلط به نادانسته های خویش می باشد شاید در طول سالهای اخیر تصور نمی رفت که شاهد حجم گسترده فاتحین قلل ۸ هزارمتری ها باشیم . شایدروزی تصور نمی رفت استقبال جامعه نسبت به ورزش کوهنوردی با این جدیت ومشارکت همراه باشد، وشاید تصور نمی رفت در وزارت ورزش کوهنوردی به عنوان پر کارترین رشته ورزشی جایگاه ویژه ای داشته است؟
چرا از آموختن وحضور در محیط های آموزشی ودوره ها سر باز می زنیم ؟آیا بهتر نیست از ندانسته های خود در گذشته درس عبرت بگیریم ؟آیا بهتر نیست تعصب وخود بینی را از خود دور کرده وصادقانه در محضر اساتید جوان ومسلط به دانش روز تلمذ کنیم؟ لذا به نظر می رسد با توجه به خاستگاه جامعه ونیازمندی های مخاطبین و علاقه مندان به کوه با برگذاری گارگاههای آموزشی و گذراندن دوره ها جهت فرا گیری و کسب دانش تلاش بیشتری نمود . اکنون برنامه های کوهنوردی بدلیل استقبال وخاستگاه جامعه و نیز تاکید فداسیون وهیئت های کوهنوردی بیشتر درجهت توسعه ورزش همگانی وکوه پیمایی بوده، لذا در این خصوص آموزش به عنوان پایه ومحور توسعه ورزش کوه پیمایی ودر نهایت تضمین کننده سلامتی وایمنی در محیط کوهستان می گردد .