مثل بسیاری از تمایلات بیولوژیکی ما، میل به کوهنوردی، بیشترین عملکرد از غرایز حفظ بقاء ماست؛ سیگنالی ریشهدار در درون مغز که طالب گذران زندگیست.
دو ماده شیمیایی مهم در مغز در این پدیده دخیل هستند: لپتین، هورمون متابولیک و دوپامین، که یک ناقل عصبی است. لپتین که از مشتقات سلولهای چربی است، به مغزمان گزارش میدهد که چه زمانی بدن ما انرژی کافی دارد.
وقتی میزان لپتین کم باشد، شما میل به فعالیت بدنی پیدا میکنید؛ تحقیقات نشان میدهد این اتفاق اغلب در افرادی روی میدهد که زیاد تمرینات استقامتی انجام میدهند، مانند کوهنوردی.وقتی از اجراء یک برنامه کوهنوردی برمیگردیم و وعده بعد از آنرا میخوریم، مغز بهعنوان پاداش، دوپامین را که مفرح است آزاد میکند. این اتفاق تبدیل به یک چرخه خود تداوم بخش، از شادی میشود که ما را درحالت بیشتر خواستن، این ورزش نگه میدارد.انگیزه ما هرچه که باشد، ما عاشق حس خوب و راضیکنندهای هستیم که کوهنوردی به ما میدهد؛ مخصوصا پاداشی که از خوردن بعد از کوهنوردی نصیبمان میشود.