به شهر دزفول می رویم و ۲۰ کیلومتر به سمت شرق می رانیم تا به دره ای اعجاب انگیز برسیم. دره ای که به خاطر فضای خنک و مطبوع داخلش به دره توبیرون مشهور شده است؛ یعنی جایی که تب را می برد و بدن را خنک می کند. وقتی پای تان را داخل دره بگذارید با راهرویی طولانی مواجه می شوید که مسیرش را با پیچ و تاب سنگ های دره به پایان می رساند. دیواره صخره ها مملو از آب چکان ها و گیاهان وحشی است که با تلاش فراوان سر از دل سنگ های سخت در آورده اند و گاهی ارتفاع شان به ۱۰۰ متر هم می رسد. به نظر می رسد که جنس مواد تشکیل دهنده بخش های مختلف دره ماسه سنگ ها یا همان کنگلومراهایی باشد که بر اثر فرسایش آبی در مدت طولانی تشکیل می شوند.
این پدیده طبیعی زیبا از فرسایش چند هزار ساله آب های جاری روی سنگ ها به وجود آمده است. در دوران کم آبی، عمق زیاد دره مانند یک زهکش عمل کرده و آب سفره های زیرزمینی را جمع می کند. پس از تجمع آب در کف دره جریان آب شکل می گیرد تا جایی که دو آبشار کوچک و بسیار زیبا در مسیر دره نیز وجود آمده است. این شرایط خاص طبیعی در دره باعث شده تا زمانی که حتی دمای بیرون دره ۴۰ درجه یا بیشتر است، دمای محیط دره ۲۰ تا ۲۵ درجه کمتر باشد. این اختلاف دما برای مردم جنوب یک موهبت است و به همین خاطر این دره به نوعی تفرج گاه دزفولی ها هم هست.
ارسال از : علیرضا هدایت پناه راهنمای منطقه
