الهه گان کوه

شلوغی می‌کند او …اصلاً فضا را پر می‌کند این موجود سخت محبّت طلب .

یک جور جهان آدم را زیبا میکند که باورت نمیشود بر ونوسی یا زمین ! قند کلامش به دل می‌نشیند این پیچک تنیده در لحظات صعود .

کوله اش را که می گذارد زمین ، انگار یک مادر ماهر از اسطوره‌های آن سوی زمین ، دست و پا می کند و می شود الهه نعمت و برکت .

گاه فکر می کنی درون سینه اش تلمبه ای به کار بسته اند ، که بی بهانه چه پر ترنم گل واژه های خنده را میپاشد به دامن سکوت های میان پاکوب تو .. !

دلت نمی گیرد که از خانه دور می شوی ، وقتی هست ، انگار دقیق تر از بادست ، و عمیق‌تر از ژرفنای مراقبت .

حتی اگر به هیچ هنری اعتقاد نداشته باشی ، او را درون قلبت نقاشی می‌کنی و میگذاری اش بر عمیق ترین دهلیز تنهایی های مرموزِ دلخواسته ات . می شود تا ابد همدم ، می شود همنوردِ جان ، و تو دیگر تنها نیستی .

امیرملیحی