كوه رو:
كوه رو به فردي گفته مي شود كه بدون داشتن هيچگونه دانش كوهپيمايي و كوهنوردي و بدون يادگيري دروس تئوري ، در ارتفاعات حركت كند . او ممكن است به قله هم صعود كند ، سختي هاي فراواني را متحمل شود ولي باز كوه رو است كوهنورد نيست . همچنين ، اين عنوان به كساني گفته مي شود كه با اهداف مختلفي در ارتفاعات تلاش و كوشش كنند ، مانند كسي كه در كوهستان به دنبال معدن مي گردد و يا كسي كه براي يافتن مرتع خوب گله اش را به كوهستان ببرد و يا كساني كه براي گذراندن روز تعطيلي به كوه مي روند . كوه رو نه ارتفاع را مي شناسد نه جهت را ، نه تغذيه درست و نه نرمال بودن ضربان قلبش را مي شناسد . پس كوه رو هيچگونه اطلاعاتي از كوه و منطقه و وضعيت جسماني و روحي و شرايط آب و هوايي ندارد
كوه پيما :
به فردي گفته مي شود كه به تمام دروس تئوري اشاره شده، آشنايي كامل دارد ، آنها را ياد گرفته و با علم كامل از آن دروس به حركت خود در كوهستان ادامه مي دهد . يعني ارتفاع را مي شناسد ، از وضعيت هوا با خبر است ، انواع برف را مي شناسد ، وقتي عرق مي كند ، با خوردن آب، شربت و ساير مايعات ، آب از دست رفته را جبران مي كند . كوهپيما با كفش مناسب حركت مي كند و در كوله پشتي خود لوازم مورد نياز در طول برنامه را همراه دارد . يعني كوله پشتي خود را به منزله ي خانه ي دوم خود به حساب مي آورد . همچنين مي داند با خوردن مواد قندي و نشاسته اي و تنقلاتي مانند : توت خشك ، خرما ، عسل ، مربا ، انجير ، گردو ، كشمش ، حلول ، نان و پنير ( زيرا نان و پنير سريع به مواد قندي تبديل شده و جذب بدن مي شود ) ، مواد قندي لازم بدن را تامين مي كند . او هميشه به همراه تيم به كوه مي رود ( حداقل يك تيم چهارنفره است ) . كوهپيما به اصول گام برداري آشنايي كامل دارد و طوري عمل مي كند كه نيازي به سنگ نوردي و صعود به ديواره پيدا نكند و نيازي به ابزار فني كوهنوردي ( به جز طناب انفرادي و يك عدد كارابين ) نداشته باشد . او از مسيرهاي نرمال و پاكوبهاي تعيين شده حركت مي كند .
كوهپيمايي پايه ي ورزش كوهنوردي است و كسي كه دوره هاي آموزشي كوهپيمايي را نگذرانده باشد (تئوري و عملي ) نمي تواند به مراحل بعدي دست پيدا كند و اگر هم بدون در نظر گرفتن اين مهم به مراحل بعدي قدم بگذارد ، موفق نمي شود . پس كوهپيمايي پايه و اساس است و تمام مطالب آن را بايد به دقت ياد گرفت .
كوهنورد :
به كسي گفته مي شود كه علاوه بر گذراندن دوره كارآموزي كوهپيمايي ، بايد دوره هاي سنگ نوردي را نيز طي كند و كار با ابزار فني را نيز بلد باشد تا بتواند در مواقع لزوم از آنها استفاده كند . امروز در جهان پيشرفته ، كوهنوردي پا به پاي ساير ورزشها قدم هاي بزرگي برداشته است . از جمله به روز كردن لوازم فني قديمي ، هر از گاهي ابزار جديدي را به ورزشكاران معرفي مي كند كه كار كردن با آنها دانش و آگاهي بيشتري را مي طلبد . براي رسيدن به اين هدف شركت در كلاسها ، مطالعه و مجلات مربوط و كسب اطلاعات از سايتهاي اينترنتي كه مشخصات و طرز كاركرد ابزارهاي جديد در آنها توضيح داده مي شود .
كوهنورد بايد عاشق باشد . كسي كه عاشق شد ، دست به كارهاي غير معمول مي زند و صبح زود خواب را بر خود حرام كرده بعد از طي مسافتي به پاي كوه رسيده و ساعتها دل به كوه مي زند و در زير آفتاب سوزان وقتي با تمام تلاش به قله رسيد و طبيعت زيبا را نظاره كرد و خالق هستي را سپاس گفت و با اينكه نيروي حركت نداشته باشد چشمش به دنبال قله ديگري بشود .
كوهنورد به كسي گفته مي شود كه علاوه بر اينكه جسمش آماده ورزشي سنگين است ، روحش هم بايد آماده امتحاني سنگين باشد . يعني وقتي مشكلي براي همنوردانش پيش مي ايد ، كاملا بايد آماده فداكاري باشد . مثلا با اينكه اوج لذت كوهنوردي در رسيدن به قله است ، وقتي كوهنورد احساس كند همنوردش نمي تواند به قله برسد و از نزديكي قله تصميم به برگشت گرفته است ، به جاي صعود به قله ، همنورد خود را همراهي كرده و شروع به پايين آمدن مي كند .
داشتن اخلاق كوهنوردي يكي از بارزترين و حساس ترين شاخصه هاي اين ورزش است . يكي ديگر از مشخصه هاي يك كوهنورد اين است كه مي شود او را از دور شناخت ، زيرا كوهنورد بيشتر از خانه خود به كوهستان علاقه مند است و آنجا را استاديوم ورزشي خود مي داند و به هيچ وجه حاضر نيست تخريب اين منابع را تحمل كند و آنجا را الوده و كثيف ببيند ، گويا شادابي خود را از شادابي كوهستان دارند
