کوهنوردان باید انرژی خود را به سه قسمت انرژی صعود، انرژی بازگشت از کوه و انرژی ذخیره تقسیم کنند و در هنگام حرکت گامی ثابت و یکنواخت داشته باشند.
بدون آن که توقفی داشته باشید یا بدن تان عرق کند. در سر بالایی ها از تند رفتن خودداری کنید و در شیب های تند در موقع بالا رفتن و حتی پایین آمدن با قدم های کوتاه و به صورت مارپیچ حرکت کنید.
این روش زیگزاگ فقط برای صعود و پایین آمدن از کوه در مکان هایی مناسب است که برف زیاد ندارند، برفی که خطر ریزش بهمن نداشته باشد.
در موقع حرکت، متناسب با شیبِ مسیر قدم بردارید تا دچار کشیدگی عضلات پا نشوید و نیز تعادل بدن شما به هم نخورد و فشار به ریه و قلب کمتر شود.
طول قدم ها متناسب با زیاد شدن شیب و سختی مسیر باید کوتاه تر باشد و با فاصله نزدیک تر به زمین برداشته شود.
در بعضی از شیب ها که به علت لغزندگی یا سطح اتکای کمتر امکان گذاشتن تمام پا وجود ندارد، می توان با پنجه یا کنار پا صعود کرد.
در شیب هایی که امکان گذاشتن تمامی کف کفش به روی زمین وجود دارد، پایتان را کاملا تخت بگذارید، چرا که حرکت روی پنجه پا به صورت مداوم، به ویژه با وجود کوله سنگین، عضلات پا را خسته می کند.
در موقع حرکت، زیاد لباس نپوشید، زیرا گرمای زیاد کارآیی و قدرت بدن را کاهش می دهد.
