علل درد کف دست می تواند ناشی از آسیب دیدگی ها، عفونت ها و اختلالات تاثیرگذار بر عصب ها و عروق خونی یا بافت های درون دست باشد.
آسیب دیدگی ها می توانند به نقاط کلیدی دست شامل عصب ها، تاندون ها و عضلات صدمه زند. کوبش، ضربه و برخورد پر نیرو مانند فرو آمدن اشیاء سنگین روی دست، افتادن روی دست، سوختگی های ناشی از آشپزی، بریدگی در کف دست، گزش یا نیش حشرات، کاربرد یا کشش بیش از حد مانند موارد مربوط به ورزش یا حرکات تکراری از جلمه صدماتی است که منجر به بروز درد در کف دست می شود.
کبودی، ورم و خشکی دست نیز از دیگر علایم آسیب دیدگی دست است.
آسیب دیدگی های شدیدتر می توانند بر اثر صدمه دیدن ساختارها و بافت های درون دست و مچ دست مانند مفاصل، استخوان ها، تاندون ها، رباط ها، عصب ها و رگ های خونی ایجاد شوند.
مردم اغلب اوقات می توانند آسیب دیدگی های خفیف دست را در محیط خانه با کمک استراحت دادن به دست در حد امکان، استفاده از یخ سرما درمانی برای ناحیه آسیب دیده به مدت تا ۲۰ دقیقه در هر بار و مصرف داروهای ضد درد غیر نسخه ای درمان کنند.
مردم دچار آسیب دیدگی های شدیدتر مانند شکستگی یا در رفتگی باید مورد مراقبت کامل پزشکی قرار گیرند. همچنین در صورت تشدید وخامت مشکل و عدم بهبود آن مردم باید به پزشک متخصص درد شناس مراجعه کنند.
سندرم تونل کارپال از دیگر مشکلاتی است که می تواند موجب درد کف دست شود. وقتی فردی دچار سندرم تونل کارپال باشد، این تونل داخل مچ دست در تنگنا قرار گرفته یا ملتهب می شود که این امر باعث ایجاد فشار بر عصب مدیان و تاندون های موجود در آن می شود.
درد مچ دست، درد کف دست، و درد انگشت ها، بی حسی یا حس مور مور کف دست و انگشتان، ضعف در کف دست یا کاهش توانایی گرفتن اشیاء از جمله علایم سندرم تونل کارپال است.
اغلب این علایم به شکل تدریجی شکل می گیرند و ممکن است در طول شب یا هنگامی که شخص از خواب بیدار می شود، تشدید شوند.
صدمات دست و مچ که سبب ورم می شوند، انجام حرکات تکراری با دست ها، کاربرد مکرر ابزار مرتعش با دست، بارداری، دیابت، تاریخچه خانوادگی ابتلاء به سندرم تونل کارپال از جمله ریسک فاکتورهای سندرم تونل کارپال است.
درمان های غیر جراحی این مساله شامل استفاده از عضو بند اسپلینت اجتناب از فعالیت های منجر به تشدید علایم یا تعدیل آنها، استفاده از داروهای ضد درد غیر نسخه‌ای مانند آسپیرین و ایبوپروفن، گرفتن داروهای نسخه ای مانند داروهای استروئیدی یا تزریق لیدوکائین، پرداختن به یوگا، طب سوزنی یا درمان های کایروپراکتیک است. در مورد مردم دچار علایم شدید یا سخت درمان، پزشک متخصص می تواند لیزر را برای کاهش فشار بر عصب مدیان توصیه کند.
