شايد اولين بار باشه كه اين جمله يا اين اصطلاح رو ميشنويد
تاحالا بهش فكر كرديد؟ آيا مى دانيد معنى اين جمله چيست؟
بار ها در مسير صعود به قلل مختلف ديديم كه كوهنوردانى در بدترين شرايط جوى و یا در بدترين شرايط بدنى -گاه به صورت فردى،گاه به صورت گروهى- اصرار بر اين دارن كه حتما بر فراز قله باستند و یا به اصلاح عكس يادگارى خود را بگيرند ،گاه برای جمع کردن لایک و یا پز دادن جلوی دیگر همنوردان…
مبنای کار نباید این باشد که بخاطر سلامتی کوهنوردی کنیم،بلکه بخاطر کوه باید سلامت باشیم.
توی کوه نباید دنبال هویت باشیم ، پزشک،نانوا،مهندس،نجار،کارگر،مغازه دار،مکانیک توی کوه هیچ فرقی با هم ندارن.همه کوهنوردن.
زن و مرد ، پیر و جوون فرقی ندارن
همه از یه مرام نامه ای که توی وجودشونه پیروی میکنن ، شما یه ورزش یا یه کار رو معرفی کن که توش از کمک کردن بگن.که توش جون خودش رو به خطر بندازه تا جون دوست خودشو نجات بده.توی همه ورزش ها یا مسابقات باید طرف یا تیم مقابلت رو شکست بدی تا پیروز بشی . ولی در کوه باید کسی رو کمک کنی تا پیروز باشی
بیایید اخلاق واقعی کوهنوردی ،این که دلامون صاف و ساده و بی ریا و خاکی هست ، این که معرفت برامون ارزشش بیشتر از هر چیزیه رو به همه ثابت کنیم.
ثابت کنیم این کمک کردن مان بدون هیچ چشم داشتیه.
یادمون باشه از لحاظ فنی دو تا مسئولیت مهم داریم که این دو ارتباط مستقیمی با هم دارن.
اولیش اینه که از لحاظ فنی بریم و تکنیک ها و تاکتیک های کوهنوردی رو آموزش ببینیم .
دومیشم اینه علاوه بر بکارگیری آنها در کوهنوردی خود،به همنوردامونم در حد توان از کمک دریغ نکنیم.
