این عارضه در نتیجه اثرات ترکیبی سرما، باد، و رطوبت و همچنین خستگی و روحیه پایین ناشی از کوهپیمایی بیش از حد طولانی، سرعت پیمایش بسیار بالا، حمل کوله سنگین، گرسنگی، و تجهیزات نامتناسب با شرایط جوی بوجود می‌آید.
در این شرایط کوهنورد دچار چنان سرما و لرزشی می‌شود که سرعت از دست دادن گرما در بدنش بیشتر از سرعت تولید گرما در اثر مصرف مواد غذایی و حرکت و ورزش عضلات خواهد بود.
ابتدا صورت و اندام بیرونی در معرض از دست دادن گرما قرار می‌گیرند و دمای آنها تقریبا برابر با دمای محیط یکی می‌شود.
در این حالت خوشبختانه کوهنورد هنوز دچار هایپوترمیا نشده، ولی هشداری است برای اینکه بداند اعضای هسته‌ای (قلب، مغز، ریه، و دیگر اعضای حیاتی) بدنش در حال از دست دادن گرما می‌باشند.
هایپوترمیا وقتی رخ می‌دهد که دمای عمومی بدن تنها ۲ درجه کمتر از دمای طبیعی بدن (۳۷ درجه) شود. در این مرحله اگر اقدام مناسب در برابر هایپوترمیا صورت نگیرد، دمای بدن به تدریج به دمای مرگبار ۲۸ درجه می‌رسد.
از ابتدای هایپوترمیا تا مرگ تنها ۲ ساعت طول می‌کشد.
تشخیص
احساس سرما و ناراحتی
کند شدن حرکت و عقب ماندن از همراهان
عدم توانایی هنگام حرکت در مسیرهای ناهموار
کم شدن توانایی ذهنی و جسمی
اختلال در تکلم
از دست دادن توازن؛ این مشکل میتواند به شکل عدم توانایی در بستن بند کفش یا زیپ لباس شروع شود و در نهایت منجر به تلو تلو خوردن و یا افتادن روی زمین شود.
لرزش‌های ناگهانی در هنگام استراحت
گرفتگی عضلات در پاها
گیجی
بی تفاوتی؛ به عنوان مثال فرد نسبت به نیازهای شخصی خود بی تفاوت می‌شود.
رفتار غیر منطقی
وقتی در معرض سرما زدگی قرار می‌گیرید، برای جلوگیری از اتلاف بیشتر دمای بدن:
دست‌ها را روی سینه بصورت خم قرار دهید.
مچ پاها را روی هم بگذارید.
ران‌ها را به هم نزدیک کنید.
زانوها را خم کنید.
همچنین دو نفر از همراهان می‌توانند در کنار فرد سرمازده دراز بکشند و مانند جان پناهی برای او باشند
